Kitaplardan En Sevdiğimiz Alıntılar

‘’Cimrice acı çekiyordu. Mutluluktan yana da cimriydi. Kendi kendime, adamakıllı acı çekip umutsuzluğa dalmak istemiyor mu, diye soruyordum. Ama ne olursa olsun bu onun için imkansızdı. Bir kere takılıp kalmıştı.

‘’M.de Rollebon çok çirkindi. Kraliçe Marie Antoinette, onu ‘sevgili maymunum’ diye çağırmaktan çok hoşlanıyordu.’’

‘’Hiçbir şeyin asla kanıtlanamayacağına inanmaya başlıyorum.’’

‘’Açıkça gördüğüm bir şey var ki, deli değilim ve kendimi de deli sanmaya hiç niyetim yok.’’

’Onlar da varlıklarını hissedebilmek için bir araya gelme ihtiyacı duyuyorlar.

‘’Biz sadece üzerine ihtiras ve çıkar kalıpları yerleştirilmiş duygulara hizmet ederiz.’’

‘’Onlar da varlıklarını hissedebilmek için bir araya gelme ihtiyacı duyuyorlar.’’

‘’İnsan yalnız yaşadığı zaman anlatmanın ne demek olduğunu bilemez.’’

‘’Artık özgür olmadığımı düşündüm.’’

‘’Nesneler madem ki canlı değiller insanı etkilememeliler.’’

‘’Tamamıyla düşsel bir çalışma yaptığım kanısındayım.’’

‘’Tartışmadım ki, diye cevapladı Rollebon. ‘’Sadece onu cehennemle korkuttum.’’

‘’Yeniden kendimi hissedebilmek istiyorum.’’

‘’Bu ayın yüzeyi gibi olan alem, her şeye rağmen benim alemim.’’

‘’Bulantı bende değil.’’

‘’Ölüp gitmelerini kabullenmeliyim.Hatta ölümü istemem gerek.’’

‘’Kendimi seyrediyorum, kendimden iğreniyorum.’’

‘’Pascal’ın dediği doğru mudur acaba? Gelenekler ikinci tabiatımız mıdır?’’

‘’Her şeyin önce başlangıçların gerçek başlangıçlar olması gerek.Yazık!’’

‘’Ama biz, yarının henüz orada olmadığını hep unutuyoruz.’’

‘’Mutluluklar birbirinin üzerine durmadan yığılır.’’

‘’Başlangıçlar da yoktur; günler anlamsız bir biçimde birbirine eklenir durur. Sonu gelmez, tekdüze bir hesap çizelgesidir bu.’’

‘’Değişen hiçbir şey yok, ama yine de her şey başka bir biçimde var olup gidiyor. Anlatamam. Yazamam. Bulantıya benziyor. Ama aynı zamanda onun tam tersi.’’

‘’Yirmi yaşındayken kafayı çeker, sonra Descartes gibi bir adam olduğumu haykırırdım.’’

‘’Geçmişteki bir insanı düşünebilmek mümkün mü, acaba? ‘’

‘’Ya ben kendi geçmişimi nerede saklayacağım? Geçmiş cebe konmaz ki.Bunu yerleştirecek bir evin olması gerekir.’’

‘’Bedeniyle yalnız olan bu insan, anıları durduramaz,üzerinden aşıp gider onlar. Acı çekmemeliyim.

‘’Genel düşünceler daha pohpohlayıcıdır. Profesyonellerde,amatörlerde sonunda hep haklı çıkarlar.Sağduyuları, mümkün olduğunca az gürültü yapmalarını,az yaşamalarını,kendilerini unutturmalarını emreder onlara.’’

‘’Tarihin değeri hakkında çok fazla düşünmemek lazım. Çünkü insan bir süre sonra ondan tiksinme tehlikesiyle baş başa kalıyor.

«Nasıl yani, kendi geçmişini saklamaya, korumaya gücü yetmeyen ben, bir başkasının geçmişini mi kurtarmaya kalkacaktım?» ‘’

‘’ Hepsi de birbirinden nefret ederler: elbette, insan olarak değil de, birey olarak nefret ederler. Ama Kitap Kurdunun bütün bunlardan haberi yok: deri bir torbada kedi taşır gibi hümanistleri de içinde taşıyor, torbanın içinde hümanistlerin birbirlerini yediğini bilmiyor. ‘’

‘’Çünkü Hümanizm bütün insansal davranışları kendi malı haline getirir ve hepsini birbirine karıştırır. Ona dosdoğru karşı gelirseniz oyununa düşmüş olursunuz; çünkü Hümanizm, karşıtlıklara dayanarak yaşar.’’

Hümanizm aleyhtarı dedirtmek gibi bir budalalık yapmayacağım. Hümanist değilim işte bu kadar.

‘’Bir insanı tüketmek Autodidacte’ın farkında olmadan bu sözü ödünç aldığı Katolik Hümanizmini giderayak selamlıyorum.’’

‘’Kendimi bırakmak, unutmak, uyumak istiyorum.’’

‘’Bir yığın tedirgin, kendinden sıkılmış var olandan başka bir şey değildik. Burada bulunmamız için tek bir neden yoktu, hiçbirimiz böyle bir neden ileri süremezdi.’’

‘’Ama melodi var oluşan bir şey değildir. Var olan her şey, nedensiz ortaya çıkar, zavallılığı yüzünden varoluşunu sürdürür ve ölür.’’

‘’Varoluş, insanın sıyrılamadığı bir doluluktur.

‘’Hiçliği tasarlamak için, önceden burada, dünyanın ortasında, gözler fal taşı gibi açılmış, canlı olarak bulunmak gerekiyordu; hiçlik benim kafamdaki bir düşünceydi sadece, bu sınırsızlık içinde salınıp duran bir düşünce.’’

‘’Varoluşun anlamı da şu: Bilinç, fazlalık olmanın bilincidir. Genişler, dört bucağa yayılır, koyu renkli duvarın üzerinde lambalar boyunca ya da karşıda akşamın sisleri içinde kendini kaybetmeye uğraşır. Ama hiçbir zaman unutmaz kendini; bu durumda bile kendini unutan bir bilinç olmanın bilincidir. Onun alınyazısı bu.’’