Akurgu Kitap Kulübü

Seçilen kitaba oy verip okuyup yorumlamayanların,yorumlayana kadar oyu geçersizdir.

Kitap genelde benim hoşuma gitti hemen kitabın içine giriyorsunuz.Dili sade,gerçekçi anlatmak istediğini net anlatıyor..Yaşadığı dönemde yaşanan kıtlığı kendi açısından yazmış.Nobel edebiyat ödülü almış.Dostoyevski ve Tolstoy'a oldukça tepkili .Ayrıca nazilere destek verdiği için okuyucuları yazarın kitaplarını kapısın önüne bırakıyorlar.


Kitap yazarın yaşamının bir kısmını anlatıyor.Kitabın kahramanı yazarlık yaparak geçiniyor ve çoğunlukla aç kalıyor.Buna karşılık oldukça da gururlu ,yeleğini,arkadaşının kendisine verdiği battaniyeyi ve hatta çeketinin düğmelerini satarak karnını doyurmaya çalışıyor.Açlık Kitabını okurken iliklerinize kadar hissediyorsunuz.Açlıktan ağaç kabuklarını,şapkasını kemiriyor,kanını,parmaklarını emiyor, sonunda kaldığı pansiyondan resmen kovulmasına karşın gitmiyor,kendi değimiyle yüzsüzlük yapıyor.Artık son raddede gururunu bir kenara bırakıyor...Pastacı kadının pastalarını yiyor...

Yazar yaşam öyküsünü romanlaştırarak anlatmış. Yaşandığını dönemdeki geçim sıkıntısını, gururunun açlığından daha baskın olduğunu anlaşılıyor. Günlerce aç kalmasına bir yere dayanabiliyor ve karakterinden bazı tavizler veriyor.(kitabın sonralarına doğru) Okurken sizi etkiliyor etkileniyorsunuz.

İlk 40-50 sayfa anlatımı beğendiğimi söyleyemem, sonrasında yazarın hikayesinin içine girebiliyorsunuz. Genel itibari ile durgun bir anlatım var. Sonrasında bu anlatıma alışıyorsunuz ve kısa sürede romanı bitiriyorsunuz.

Bana tarz olarak okuduğum Dostoyevski romanları hatırlattı. Dostoyevski'de kendi zamanında çok yoksulluk, geçim darlığı çekmiş bir yazar. Hangisi daha baskın diye karşılaştırma yapmak istemiyorum. Herkesin kendisine göre acısı, sıkıntısı farklı oluyor.

Yatacak evi, para kazanıp karnını doyuracak işi olan bir insan,
Sen, ben, biz acaba kaç kişi biliyoruz bu duyguyu.
Açlık. Gerçek açlık...
Bu öyle normal içim kıyıldı acıktım hadi bişeyler yiyeyim doyalım değil.
Yazar kitapta gerçekten yaşadığı tecrübelerini yazmış. Ben ne kadar empati kurmaya çalışsam da bu duyguyu tam olarak yaşamadan anlamak zor.
Evet üzüldüm, empati yaptım, biz tokken dışarda aç kalanları düşündüm. Anladım ya da anladığımı sandım.
Ama şu Atasözü aklımda dolanıp duruyor:
"Tok açın halinden ne anlar"