Yeraltı Edebiyatı

Derimi yıkayıp ruhumu astım, canımı sıksan yağmur. Senkronize uyuşuklar monoton acılar arttıkça hayat damarları koparılmış bir kalp gibi boşluğa pompalıyoruz artık kanımızı. Tatmin olmayı bilmeyen hayatlarımız, kullanıldıktan sonra kutusuna geri koyulmuş sönmüş kibritlerden bile daha yanık. Kokunun farkında mısın?

Artık duygusal değil duygularımızı salmış bireyleriz.

Herkes sonun başlangıcı, herkes bir öncekinden parçalar taşıyor ve herkes herkes hakkında bir şeyler biliyor. Hiç umut yok. Sevgi ne kadar kutsalsa yalan o kadar içsel evlatlarına karşı.

Barış Akbalı