Şiir Defteri

ormanın üvey ağacıyım ben
yapraklar sarardıkça anımsa beni
ruhu yongasında, kırılan dallarında
yüzgeçsiz balık, kanatsız kuş say beni
leylaksız haziran, düşsüz insan say
gülüşüm bir kahkahadan ödünç
köküm ıslandığı toprakta kuruyacak
nabzımı bul, elini alnıma koy
ateşim bende fazla burda kalacak

sular ılıdıkça müslüman bir ölüyüm
kazanlar ısındıkça anımsa beni
tenimde üşüyen sabun, unutkan köpük
gözlerin yuğsun beni, iki şiir damlası
kendinden sürmeli gözlerin, şair yavrusu
insan bir defa doğar, birkaç kez ölür
bu seferki son yolculuk, temelli gidiş
ha teneşirde kıy adıma, ha musallada
ne fark eder, aynıdır her terk ediliş

eşyamı sat, imamı sav, sal müminleri
günahlar döküldükçe anımsa beni
işte son noktasıyla en yalancı hakikat
bir susamdan karanlığa açılan kapı gibi
aynı uzaklıkta artık gurbet ile memleket
illa ki üzülür az ya da çok her insan
oysa ölüm değil, beter olan unutulmak
eski kadınlar gibi aklında taşı beni
yoksa bana müthiş yazık olacak

unu sır, buğdayı sır, taşı efsane
ıssız değirmenlerle anımsa beni
az çevrilmedik nakaratında suyun
bizi birbirimize aşk itti, aşk bağladı
paylaşacak şeyleri kendimiz kaybettik
hadi çat kaşlarını kalem kırar gibi
ağla, ağlamak iyi gelir
yaş düşmese sen düşersin
çünkü insan gözlerindedir