Kitaplardan En Sevdiğimiz Alıntılar

1. Bu ölüm herkeste, görevlerde yapılması ihtimali olan değişikliklerle ilgili düşüncelerin yanı sıra, yakın bir dostun ölümünü duyan herkesin hissettiği gibi, ölenin kendisi değil de başkası olması sevincini uyandırmıştı.

“Üç gün üç gece ıstırap çektikten sonra ölüm! Bunlar şimdi, her an benim de başıma gelebilir…” diye düşündü, korku bir anda bütün benliğini sardı. Ama hemen, kendisi de nasıl olduğunu bilmeden, her zamanki düşünceleri yardımına yetişti. Bu onun değil, İvan İlyiç’ in başına gelmişti. Piotr İvanoviç’ in başına böyle şeyler gelmemeliydi, gelemezdi de!

2. Doktorun özetinden çıkardığı sonuca göre İvan İlyiç’ in durumu kötüydü. Bu, doktoru da, belki hiç kimseyi de ilgilendirmeyen bir meseleydi. Kötü durumda olan İvan İlyiç’ ti.

3. Nasıl olduysa oldu; ama nasıl olduğu hakkında bir şey söylenemezdi, çünkü her şey adım adım ve belirsizce oluyordu. Hastalığının üçüncü ayında başta kendisi olmak üzere İvan İlyiç’ in karısı, kızı, oğlu, hizmetçiler, dostlar, doktorlar, onun başkalarını ancak bir yönden ilgilendirdiğini biliyorlardı artık. Bu, onun ortadan ne zaman kalkacağını, etrafındaki canlıları varlığıyla tedirgin etmeye ne zaman son vereceğini, kendisinin de çektiklerinden ne zaman kurtulacağını bilmekten ibaretti.

4. “Acılar nasıl gitgide ağırlaşıyorsa bütün hayat da böylece hep kötüleyerek gidiyor…” diye düşünüyordu. Ta gerilerde, hayatının başlangıcında, aydınlık bir nokta vardı. Sonraları bu nokta karardıkça kararıyordu; hem de gittikçe artan bir hızla… İvan İlyiç, “Ölüme olan mesafenin karesiyle ters orantılı bir hız,” diye düşündü, içine artan bir hızla aşağı düşen taşın şekli saplandı. Hayat, çoğalan bir yığın ıstırap, daima artan bir hızla sona, en korkunç ıstıraba doğru tepetaklak inmektir: “Ben de iniyorum.”