Kitaplardan En Sevdiğimiz Alıntılar

İnsanlara ne kadar muhtaç olursam onlardan kaçma ihtiyacım da o kadar artıyordu

İnsanlar arasında ki münasebetleri tanzim eden amiller ne kadar gülünç ,ne kadar dıştan, ne kadar boş ve bilhassa asıl insanlıkla ne kadar az alakası olan şeylerdi...

Evden çıktıktan sonra bir şey
unuttuğunu fark ederek duraklayan,
fakat unuttuğunun ne olduğunu bir
türlü bulamayarak hafızasını ve
ceplerini araştıran, nihayet, ümidini
kesince, aklı geride, ileri gitmek
istemeyen adımlarla yoluna devam
eden bir insan gibi üzüntülüydüm…

Hayatta en güvendiğim insana karşı
duyduğum bu kırgınlık, adeta bütün
insanlara dağılmıştı; çünkü o benim
için bütün insanlığın timsaliydi.

Benim beklediğim aşk başka! O,
bütün mantıkların dışında, tarifi
imkansız ve mahiyeti bilinmeyen
bir şey. Sevmek ve hoşlanmak
başka, istemek bütün ruhuyla,
bütün vücuduyla, her şeyiyle
istemek başka… Aşk bence bu
istemektir. Mukavemet edilemez
bir istemek!

Hayatta yalnız kalmanın esas olduğunu hala kabul edemiyor musunuz? Bütün yakınlaşmalar, bütün birleşmeler yalancıdır. İnsanlar ancak muayyen bir hadde kadar birbirlerine sokulabilirler, üst tarafını uydururlar; ve günün birinde hatalarını anlayınca, yeislerinden herşeyi bırakıp kaçarlar. Halbuki mümkün olanla kanaat etseler, hayallerindekini hakikat zannetmekten vazgeçseler bu böyle olmaz. Herkes tabii olanı kabul eder, ortada ne hayal sükutu, ne inkisar kalır... Bu halimizle hepimiz acınmaya layıkız; ama kendi kendimize acımalıyız. Başkasına merhamet etmek, ondan daha kuvvetli olduğunu zannetmektir ki, ne kendimizi bu kadar büyük, ne de başkalarını bizden zavallı görmeye hakkımız yoktur.

Halbuki şimdi her şey değişmişti.Bu kadının resmini gördüğüm andan beri geçen birkaç hafta içinde,ömrümün bütün senelerinden daha çok yaşadığımı hissediyordum.Her günüm,her saatim, uyuduğum zamanlar bile dopdoluydu...