Kitaplardan En Sevdiğimiz Alıntılar

Benim payıma paylaşılamayan şeyler düştü galiba? Beni mahveden hatalarım hangileriydi, emin olamıyorum. Gerçek bela, devrim niteliğindeki bahtsızlık, büyük noksan neydi hayatımdaki? Bunlar ve benzeri belirsizlikler insanı sersemletiyor. Yanlış anlamaların mikrodalga fırınında ısıtılmış ve çabucak bayatlayan umut kırıntılarıyla besleniyorum. Zehirlenmeye bile yetmeyecek porsiyonlarla. Çölde seraplar gören bir şempanze gibiyim. Tımarhanede esir edilmiş felçli bir dilsiz kadar gerginim.

Pekala... Ciddiye alınmak için mızıkçılığa başvurma taktiğini kenara bırakayım.

Sonuçları nedenlerin önüne almayayım. Methiyeden şantaja geçmeyeyim. Vahşetim törene dönüşmesin.
Papatyaları harf olarak kullanayım.
Çağın gerisinde kalmayayım.

İlk romanı 1007 yılında Murasaki Shikibu adlı Japon soylusu bir kadın yazmış: kitabın adı Genji'nin Hikayesi.
Romancılar bin senedir çalışıyor; bin yıla kalmaz seni anlatabilecek seviyeye ulaşabilirler.
İnsanı cazibe hareket ettirir, mucize de durdurur.
Sözlerim sana karmaşık mı geliyor? Birinin beni anlaması için yanımda elli yıl geçirmesi gerek Şebnem.
Keşke, içimizdeki bitki örtüsünü çürümeye terk etmek zorunda olmasak.
Kendimizi emanet edebileceğimiz kişiyi bulana kadar canımız çıkmasa.
Benzer şeyler arasında fark gözetme lüksüne sahip değiliz.
O kadar zekisin ki Şebnem, benim kurnazlığım senin dehanın yanında sağır bir devede kulak.
Belki dileklerim gerçekleşmese de iyi bir insan olurum?
Sanırım cehenneme gerçekten uğrayacağım, fakat cennete yakın bir bölgesine.
Şişko bir şeytanın, çelimsiz bir meleği göğsümün kafesinde patakladığını hissediyorum...
Dişlerini, çillerini tek tek öpüyorum.


Müntekim
Syf.296-297

Vicdan azabı dolu kabuslar ile adı konulmamış hasretler arasında ki yolculuğum tam gaz sürüyor.Şiddetlenen rüzgarda yaralarım hızla kabuk bağlıyor.

Şebnem, çok saçmaladım bağışla,insanın kalbi darmadağın olunca kafası da karışıyor.Mümkünse söylediklerimi unuturken beni aklından çıkarma.

“Sanırım, annelik de babalık da asla hakkıyla yerine getirilemeyecek görevler: Mission Imposible. hakikaten, budalalığımızın verdiği enerjiyle abartıyoruz. çocuklarla ilişkimizde içtenliğin kar etmeyeceğini sanıyoruz. çünkü nasıl ki kendimizi tanımıyorsak, haddimizi bilmiyorsak, bilincimizin çarkları oksitlenmemişse; dilimiz dua ederken bile yalandan başka şeye dönmüyorsa…çocuklarımızı da sevmekten aciziz. körkütük köleliğimizi ve/ya da uçsuz bucaksız vurdumduymazlığımızı onlara dikte ediyoruz. dolayısıyla her çocuk, bir anne-babaya ait olmanın bedelini ödüyor ya da yetişkinler tarafından kuşatılmaktan kaynaklanan travmayı yaşıyor.

Bu söylediklerim de abartılı, değil mi? Bir dengesizlikten kurtulmak için bir başkasına yönelmek zorundayız. En yararsız ve en zararsız insanlar bile cezasız bırakılması gereken cürümler işleyerek yaşıyorlar. Hırsızlık, cinayet ve tecavüz gibi suçlara ilişkin yargı ve müeyyideler; gündelik hayatımızın kahrolası bir zulümler toplamı olduğunu gözlerden gizliyor. Bu şartlarda nefret dahi etkisi altında yaşadığımız toplumsal anesteziyi hafifletmiyor. Varlığımıza hükmeden sorunları görme, bize canlılık katacak dertleri hissetme, her şeyin kötüye gitmesine yol açan tuhaflıkları sezme yeteneğimiz büsbütün körelmiş durumda. terör ve kör şiddet sayesinde anlamsızlığın eşiğinden döndüğümüz oluyor.

Belki bu çağda hayat ile mana arasındaki mesafeyi kapatmada şu mottonun faydası dokunur: Bütün günahlar para kaybettirir.”

"Saçmalamayı bırak. Bir şapkayı beğenince onu kafana çiviyle çakıyor musun?"

"Yani?"

"Evlenme."