Kitaplardan En Sevdiğimiz Alıntılar

Şebnem, İstanbul, Türkiye, dünya, galaksi, uzay senin olduğun yerden başlıyordu; nerdesin?

Şişko bir şeytanın, çelimsiz bir meleği göğsümün kafesinde patakladığını hissediyorum...

“…Sesi,şekerli ılık süt olup ahizeden lıkır lıkır akıyor kulağıma.İtalyan kahvesine batırılmış İrlanda çöreğim,içimde kum saati gibi senin sevgin birikiyor. Kendini benim yerime kucakla."

“Sanırım, annelik de babalık da asla hakkıyla yerine getirilemeyecek görevler: Mission Imposible. hakikaten, budalalığımızın verdiği enerjiyle abartıyoruz. çocuklarla ilişkimizde içtenliğin kar etmeyeceğini sanıyoruz. çünkü nasıl ki kendimizi tanımıyorsak, haddimizi bilmiyorsak, bilincimizin çarkları oksitlenmemişse; dilimiz dua ederken bile yalandan başka şeye dönmüyorsa…çocuklarımızı da sevmekten aciziz. körkütük köleliğimizi ve/ya da uçsuz bucaksız vurdumduymazlığımızı onlara dikte ediyoruz. dolayısıyla her çocuk, bir anne-babaya ait olmanın bedelini ödüyor ya da yetişkinler tarafından kuşatılmaktan kaynaklanan travmayı yaşıyor.

Bu söylediklerim de abartılı, değil mi? Bir dengesizlikten kurtulmak için bir başkasına yönelmek zorundayız. En yararsız ve en zararsız insanlar bile cezasız bırakılması gereken cürümler işleyerek yaşıyorlar. Hırsızlık, cinayet ve tecavüz gibi suçlara ilişkin yargı ve müeyyideler; gündelik hayatımızın kahrolası bir zulümler toplamı olduğunu gözlerden gizliyor. Bu şartlarda nefret dahi etkisi altında yaşadığımız toplumsal anesteziyi hafifletmiyor. Varlığımıza hükmeden sorunları görme, bize canlılık katacak dertleri hissetme, her şeyin kötüye gitmesine yol açan tuhaflıkları sezme yeteneğimiz büsbütün körelmiş durumda. terör ve kör şiddet sayesinde anlamsızlığın eşiğinden döndüğümüz oluyor.

Belki bu çağda hayat ile mana arasındaki mesafeyi kapatmada şu mottonun faydası dokunur: Bütün günahlar para kaybettirir.”

Bu yorum silinmiş

İnsan kendi samimiyetinin altını çizmeye kalkıştı mı, ister istemez üstünü de çiziyor. Samimiyet, mahremiyetle mukayyet olsa gerek."