Yeraltı Edebiyatı

İnsanlarla beraberken kendimi rahatsız hissediyorum. Benden uzak şeylerden söz edip, benim duymadığım heyecanlar duyuyorlar. Ama kendimi en çok onlarla beraberken güçlü hissediyorum. Şöyle düşünüyorum: onlar bütünün bu küçük parçaları ile varlıklarını sürdürebiliyorlarsa, ben de sürdürürüm. Ama yalnızken ve kendimi bir tek duvarla, nefes almakla, tarihle, kendi sonumla kıyaslayabildiğimde bazı tuhaf şeyler olmaya başlıyor. Anlaşılan ben zayıf bir adamım. İncil’i denedim, filozları, şairleri, ama bir şekilde hepsi hedefi şaşırmışlardı. Tamamen başka bir şeyden söz ediyorlardı. Ben de okumayı kestim uzunsüre önce. İçki, kumar, ve seks biraz işe yarıyordu ve bu yaşantımda cemiyetin, şehrin, ülkenin herhangi bir ferdi gibiydim; ancak tek fark, benim “başarmak” isteği duyamamamdı. Bir aile istemiyordum, ev istemiyordum, saygın bir iş istemiyordum, saygın bir iş istemiyordum. Böyleydim işte: entelektüel değilim, sanatçı değilim, alelade bir insanı kurtaran köklerden de yoksunum. Arada derede kalmış ağrısı;kanama ve diğer sözü edilemeyen şeyler. Bazen,daha kötü bir durumda olamam, diye düşünüyorum. Ama sonra, en azından bir odan var diyorum. Sokaklarda değilsin. Şimdi tahammül edemiyorum sokaklara. Çok az şeye tahammül edebiliyorum artık. Vücuduma iğneler batırıldı, neşterlendim ve evet, bombalandım bile… Yeter artık diyorum genellikle; daha fazlasına katlanamam.

Charles Bukowski, Sıradan Delilik Öyküleri kitabından

"bebek,neden başkaları arabaları ile bize çarpmaya çalışıyorlar?"
"çünkü mutsuzlar ve mutsuz insanlar acı vermeyi severler,annem."
"mutlu insan yok mu?"
"mutluymuş gibi yapan çok insan var."
"neden?"
"çünkü utanıyorlar,korkuyorlar,itiraf edecek cesaretleri yok."