"Beni Asla Birakma" nin bende yarattigi dus kirikligindan bahsetmistim. Ama 2017 Nobel Edebiyat Odulu"nu almis olan Ishiguro"ya tabii ki 2. bir sansi vermeden de olmazdi !
"Gunden Kalanlar" nispeten daha bi keyifle okudugum kisa bir roman oldu. Basusak Stevens"in agzindan, Ingiliz Malikanelerinde ki o satafatli yasami okur iken, sik sik buyuk bir keyifle izleyip bitirdigim Downtown Abby dizisini hatirladim. Gumus samdanlar, cetvelle olculerek dizilmis catal-bicaklar, hergun tozu alinan koltuk ve perdeler....Ingiliz asaleti, soguklugu ve asiri nezaketi....
"Vakur" olma cabasinda ki bir basusagin, sakalasmayi ogrenme cabasinda ki gulunclugu, hizmet ederken duygularini bastirmanin onda yarattigi buyuk gurur. Stevens"in ciktigi 3-4 gunluk araba gezintisi esnasinda aklina gelen anilarinda anlattiklari bunlar ve benzerleri ..
Acik soylemem gerekirse, kitabin son 2-3 sayfasinda bir burun sizlamasi hissettim...ama o kadar .... Ozurlerimle, ayni sorumu yenilemek durumundayim: Neden Murakami degil de, Ishiguro ?????
kütüphanemde hiç dikkatimi çekmeyen ancak okumaya karar verdiğimde neden bu kadar geç kalmışım diye kendime kızdığım eşsiz bir yapıt.
Başlangıçta klasik edebiyat tarzında yoğun, hatta sıkıcı bir kitap mıdır diye endişe ettiren, ilerledikçe ana karakterle bağlılık kurmanızı sağlayan hatta güldüren, biterken ise hüzünlenmenizi sağlayan, bittiğinde ise yalnız kalmayı istemenize neden olan bir eser...