Huzur

Ahmet Hamdi Tanpınar’ın İkinci Dünya Savaşı sınırında taze cumhuriyetin aydın sınıfının kültür çatışması ve varoluş çabaları, fonda İstanbul ve her rengiyle Boğaziçi'nin enfes betimlemeleri ve özellikle musikisiyle iz bırakan eseri. Farklı yaşlarda okundukça lezzeti artan kitaplardan. Fakat sadece bir aşk romanı olarak görmek büyük haksızlık olur zira başta Nuran’ın üzerindeki toplumsal baskı olmak üzere, doğu-batı uzlaşmazlığı, varoluş meselesi, kimlik ve kültür çatışmaları gibi bir çok toplumsal soruna değiniyor. Her karakterin kendi huzurunu arayışında öne sürülen fikirler ve dünya gözlemleri ile İhsan’ın tespitleri çarpıcı. Ayrıca şiirsel tasvirlere eşlik eden Türk Musikisi’nin notalarıyla da eserin sanatsal değeri oldukça yüksek.

Hani her eserde okuyucunun kendisine ayırdığı bir cümle ya da paragraf vardır ya işte benim kendi cümlelerim addettiğim şu kısım oldu:
"Herkes bir şey yapmağa mecbur. Herkesin bir talihi var. Ne bileyim, ben, bu talihi kendinden, iç dünyasından bir şeyler katarak yaşamağı seviyorum. Yani sanatı seviyorum. Belki o bizi ölümün en iyi, en rahatça kabul edebileceğimiz çehreleriyle karşılaştırıyor." Mümtaz, S.133.