Kırmızı Piyano

Başlarda o kadar sıkıcı ve ağır başladı ki hikayenin beni içine alması bi 150 - 170 sayfa falan sürdü. o kadar sayfayı 6 günde okydum.ama sonrasında hikaye gerilim ve hız kazandi. Bazi yerlerde ciddi anlamda gerilim vardi hatta yer yer korkuya dönüştü diyebiliriz.amaaaa..🤔🤔 işte bu "amaaa" üzücü şoyleki kırmızı piano kesinlikle bir kafes olamaz.. evet kafese oranla bir son vardi ki kafesin olmayan sonundan bile daha az tatmin ediciydi.evet merak düzeyi çok yüksekti, evet ciddi anlamda gerilimi hissettiriyordu ama bence akıcılıktan eser yoktu ve konu öyle saçma sapan biyere gitti ki gerçeklik ve inandırıcılık seviyesini çok düşürdü. Kısaca öncesinde kafes gibi bir örnek varken görme korkusundan sonra ki ses korkusu gibi bir konuyu ziyan etmiş yazar gibime geldi.

https://illekitap.blogspot.com.tr/2018/03/josh-malerman-krmz-piyano.html

Veee adından fazlasıyla bahsettiren Josh Malerman'ın kurgularından biriyle tanıştım. Sevdim mi sevemedim mi kararsız olsam da bu kitapla ilgili uyarıldığım gerçeğini de dile getirmeliyim. Kafes en zirve kitabıymış bu yüzden diğer kitapları Kafes ile bir tutulmadan okunması gerektiği konusunda uyarıldığım için çok çok büyük beklentiyle başlamamıştım bu kitaba... yine de ne düşünmem gerektiği konusunda kararsız kaldığımı da söylemeliyim.

Josh Malerman'ın ilginç ve merak uyandırıcı bir hayal gücü olduğunu itiraf etmeliyim. Kırmızı Piyano cidden değişik, merak uyandıcı ve ilgi çekici bir kurguya ev sahipliği yapıyordu. Ama aynı zaman da da oldukça zor akan bir kitaptı benim için.

Kitap, hükümetin keşfettiği değişik bir sesi, dinleyeni hasta eden ve neredeyse öldüren bir sesi araştırmaya başlar ve bunun için daha öncesinde orduda görev yapmış bir müzik grubu olan Danes'i sesin kaynağı olan çöle gönderirler. Zaten konuda öyle başlıyor.

Kitabın anlatımı bir geçmişe bir şimdiki zamana gidip gelerek anlatılıyor. Yani grubun çöle gitmesi anlatılırken diğer yandan da çölden dönen tek kişi olan grubun piyanisti Philip'in hastanedeki tedavi sürecini anlatıyor.

Ama denildiği gibi gerilim yaratan veya korkutan bir kurgu yoktu bence ki ben genelde çok çabuk korman biriyimdir. Ama bu kitapta o hissi yaşamadım. Daha çok bilinmeyeni bulma çabasının merakı içerisindeydim.

Kitabın durgun gittiği, heyecan yaratan ya da nefes kesen olayların olmadığını söylemeliyim. Bir iki sahne de heyecanlandım aha olay... ortalık hareketlendi diyerekten ama o da sadece birkaç sayfadan ibaretti.

Hele son sayfalarda aha dedim bari kapanış nefes kesici olsun dedim öyle hisseder gibi oldum ama o da elimde patladı. Çünkü bitişi bile ee yani bu kadar mı diye bitti.

Yani anlayacağınız ben kitabı sevip sevemediğime karar veremedim. Konusu evet ilgimi çekti, o sesin kaynağı, detayları vs çok iyi kurgulanmıştı ama aynı zamanda durgunluktan da sıkıldım bitsin artık hissiyle de okudum.

Gerilim mi? Bence değildi. Korku mu? Asla değil. Gizem mi? Sanırım bu kitaba verebileceğim evet cevabı sadece bu soruya olurdu.

Tavsiye eder miyim? Bilemiyorun, sizin tercihiniz. Ama evet, Kafes'i de okuyacağım ama hemen değil. Bu kitabın üzerinden biraz zaman geçsin yoksa sıkılacağım bir kitaba başlıyorum modunda okuyacağım. Bu yüzden şimdilik ara veriyorum Josh Malerman'ın kalemine.

Kafes'i yazmış bir yazardan haliyle bir sonraki kitabında beklenti büyük oluyor. Yorumlardan dolayı beklentimi aşağı çeksem de; kafes için 10 puan dersem kırmızı piyano için bir 7-8 puanlık hikaye yine de bekliyordum. Okuduğum her sayfada hayal kırıklığım biraz daha arttı.

Hikaye olayların başlangıcından ve bitiminden itibaren geriye dönüşlerle iki koldan ilerliyor. Merak unsurunun haricinde hiç bir duygu yok. Bir elli sayfa okuyunca zaten anlıyorsunuz ki her şey finalde netliğe kavuşacak. Sadece okuyorsunuz. Cümleler, cümleler, cümleler...

Yine de yazarın diğer kitaplarını alıp okumaya devam edicem. Yazar potansiyeli var çünkü.

Bir de kitabın orjinal ismi Black Mad Whell. Türkçesi Siyah Çılgın Tekerlek. Koyduğunuz Kırmızı Piyano ismi çok mu anlamlı? İthaki Yayın evi?