Ötanazi Okulu 2

Yazarın kalemini severek okuyorum. Her kurgusu ayrı güzel..
Ötenazi okulunu okumak ise ayrı bir keyif verici..
Emily, Marcus, Deborah, Stew, Drew..
Bu ekibi okurken çok keyif alıyorum ve Yeşil’e öz ailesinden daha çok destek oldukları içinde seviyorum.
Kitap öyle bir yerde bitti ki devamı nerede diye isyan edesim var; umarım devamı için çok beklemeyiz.

----------

“Beni kaybetmekten ölesiye korkuyorsun demek?” Kaşlarımı yukarı kaldırıp ona takıldığımda, “Uydurma,” diyerek beni tersledi. “Öyle bir şey demedim.”
“Hayır, dedin.”
“Ölesiye demedim!” diye karşı çıktı.
Başımı omuzuma doğru eğip tebessüm ettim. “Ölesiye değil mi?”
Gözleri dudaklarımdaki tebessümde oyalandı, iç çekti ve “Ölesiye,” diyerek bana karşı olan yenilgisini kendi elleriyle sundu. Evet, aramızdakiler öylesine değil ölesiyeydi.

*******


“Güneş…” diyerek gülüşüme baktı. “İyi,” dedi gözlerini dudaklarımdan ayırmadan. “Fazla iyi hissettiriyor,” dedi mest olmuş bir sesle. “İnsanın içini ısıtıyor, kanını kaynatıyor. Işığıyla aklını alacak kadar eşsiz, dokunduğunda küllerini savuracak kadar da tehlikeli.” Düşünceli gözleri gülüşümde oyalanırken sadece bu kelimeler dökülmüştü dudaklarından.

*****

O belki onlarca can almış bir seri katil olabilirdi fakat küçük bir kız için kendi hayatından vazgeçmesini de bilirdi.