Sevdanın Türlü Yüzü

"Ensemdeki Nefes" kitabının devamı olan "Sevdanın Türlü Yüzü " nü de bir çok yerini atlayarak da olsa okumuş, bitirmiş bulunuyorum. Okuoku sitesinin harika kampanyasından tesadüfen aldığım ve ilk kez okuduğum bir kalem. Anladığım kadarıyla da daha devamı olacak bir seriye benziyor. Ancak başka bir mümkünü olmadığı sürece bir okumayacağıma eminim bu kalemi. Olaylar ilk kitabın devamı niteliğinde ama seçilen karakter ve tiplemeler kesinlikle tezat yansıtılması olaylara bakış açısından kopmalara ve inandırıcı olmamasına neden oluyor. Mesela 29 yaşındaki baş karakterlerden Belde 16 yaşındaki duyguları ve düşüncelerini yansıtıyor okura. Diğer karakterler de keza aynı. Çok sevdiğim bir yazarın okumuş olduğum bir kitabının neredeyse aynısı konuları işlemiş bu kitapta. Ancak dediğim gibi anlatım abartılmış bir romantizm ve sürekli kendini tekrar eden aynı konuyu ısıtıp ısıtıp okurun önüne sunması hiç keyifli değildi. Ben sevmedim, bitirmiş olmak için kitabı bitirdim o kadar. Şahsi fikrimdir.

Yazarın kalemini ilk kez okuyorum ve açıkçası kitap elime geçtiğinde kalınlığına aldanarak azıcık korktum. Ama kitaba başladıktan sonra kurgu seni içine öyle bir çekiyor ki nasıl bitti anlayamadım. İki ayrı çiftimiz var ama ikinci çiftimizin asıl hikayesini diğer kitapta okuyacağız gibi.
Kısaca konusundan bahsetmek gerekirse aile dostlarının çocukları Barkın ve Belde. Birbirine aşık ama ayrı düşmüş kırgınlıklarla dolu çiftimizin hikayesini hangisi haklı hangisi haksız diye bir şey yok hikayede o yüzden kime kızacağını da bilemiyorsun.
Barkın’ın hiçbir sebep göstermeden Belde’yi terk edip Amerikaya gittiği 10 yıl oluyor. Ve Belde’nin kalbini katılaştırmak için çok zamanı oldu. Taki bir gün Barkın tekrar yurduna dönüp bu sefer sevdiği kadını tekrar kazanmak ve bırakmamak için çabalayana kadar.
Kimseye kızamıyorsun dedim ama kızgınlık olmasa da kitapta kırgınlık bolca vardı. Belde’nin kırgınlığı, sevdası o kadar büyüktü ki sanırım asıl kaldıramadığı sevdiği adamın onu terk edişindeki asıl sebebi yıllar sonra en son kendisinin öğrenmesiydi.
Aslında hüznün ağırlıklı olduğu bir hikayeydi.