Sırça Fanus

Bu kitap için ne yazsam bilemedim. Yavaş ve sindirerek okuduğum bir yapıt oldu. Esther gibi ben de “Sırça Fanus”u zaman zaman tepemde hissederim. Bazen etrafınızda sizi anlayan kimse olmaz. Her şeyden vazgeçmek istersiniz ve bu durum, intihar etme isteğiyle tezahür eder. O “kaçınılmaz son”un akabinde neyle karşılaşacağımızın bilinmezliği ya da sevdiklerimize olan düşkünlüğümüz, belki de kaybettiğimizi sandığımız “umut” bizi durdurur.

Esther'le birlikte her hayal kırıklığında benim de yüreğim burkuldu. Hele hastanedeki günlerinden, etrafındaki onu bir türlü anlayamayan insanlardan, o berbat şok tedavilerinden onu kurtarmak istedim.
Şüphesiz beni daha da etkileyen, Esther'in yaşadıklarının, Plath'in gerçek hayatta başına gelenlerden esinlenilmiş olmasıydı. Bu çaresizliğin bir benzeri Plath'i felakete sürükledi.

Cümlelerimi, kitabı en iyi özetleyen alıntıyla bitireyim;

“Sırça fanusun içinde ölü bir bebek gibi tıkılıp kalan insan için dünyanın kendisi kötü bir rüyadır.”
Sırça Fanus/ Sayfa 244.

böyle hiçbir yere varamazsın...