Yabancı

Varoluşçuluğu ve saçma felsefesini çok iyi anlatan bir kitap. Başta kahramanın duygusuzluğu sizi içine çekiyor. Camus öyle bir tip yaratmış ki kendine, topluma yabancılaşmış bir bireyin tüm evrelerini gözler önüne sermiş. Meursault belki başta fazla duygusuz ya da fazla nesnel geliyor ve okuyucuyu girişle beraber sarsıyor ama ilerledikçe insan kendinden ya da çevresinden bir parça buluyor onda. Hele duruşma bölümünde karakter kendine öyle yabancılaşıyor ki kendini dışarıdan bir göz gibi izliyor.
Ayrıca bir kitabın insanı sarsması için yüzlerce sayfa olması gerekmediğini gösteren kitaplardan biri "Yabancı". Bunu daha önce "Dönüşüm" ve "Satranç"ta da hissetmiştim.
Son olarak bu kitap okunup kafa patlatılıp üzerine sohbet edilecek kitaplardan.

Çok güzel bir kitap. Arka kapağı okuduğumda soğuk kanlı bir karakter hayal etmiştim, ama okuduktan sonra anladım ki Meursault'u tanımlayan doğru kelime soğukkanlı da değil. Öylesine kayıtsız, öylesine soyutlanmış ki dünyadan, onun neden bir "yabancı" olduğunu anlıyorsunuz. Etkisinden kurtulması gereken hisleri, baskısından kurtulması gereken bir inancı yok. Herkese eşit mesafede, bir yabancı gibi bakıyor dünyaya. Biz normal(!) insanlardan farklı olarak suya sabuna dokunurken düşünmüyor, pişmanlık yahut merhamet duymuyor ama nefret de etmiyor. Güneşin dayanılmaz sıcaklığı sebebiyle suç işliyor ve kendisini uzun uzadıya açıklama ihtiyacı bile hissetmiyor. Her şeyi sadece hayati ihtiyaçlara indirgemiş, arınmış, sahiden bir yabancı. Kesinlikle unutulmaz kitap karakterlerinden.
Yargılama bölümü çok güzeldi, özellikle Meursault'un kendisi hariç herkesin kendisinden bahsettiğine şaşkınlığını anlattığı kısım ve savcı...

Ve ihtiyar Salamano ile köpeği... Meursault her ne kadar kayıtsızca anlatsa da, belki de en çok bu adamın hikayesine üzüldüm diyebilirim.

Çok değişik bir kitaptı. Ana karakterimizin annesini kaybetmesiyle başlıyor her şey, karakterimizde zerre duygu yok, yalanda söyleyemiyor ve bu karakterimizin sonunu getiriyor. Yabancılaşma ancak bu kadar güzel anlatılabilirdi.

bayıldımm sevgili Camus 100 sayfaya sığdırmamalıydı bu romanı Veba'yıda okuyacağım

Albert Camus'un okuduğum ilk kitabı.
Saçma felsefesi tam anlamıyla hakim ve sade bir anlatım. Alışılmışın dışında bir roman okumak insanda ayrı bir zevk uyandırıyor.
Ve çok derin düşündüğümü söylemeliyim, anlam yoğunluğu var.

Annesinin ölümü ya da bir arabı sebepsiz yere öldürmesi.. ikisi de donuk ikisi de umarsız ikisi de hiçlik