Hayat boyu öğrenmenin gerekliliğine inanırım. Bazı prensiplerim vardır, onlara mutlaka uyarım. Kitap okumamak için bahane olmaz. Her ortamda okurum. Arada da yazarım, ama yazdıklarımı tekrar okumam. Gün boyu bilgisayar başında olmak durumunda kalsam da, teknolojiyi sevmem. Güzel yemek yaptığım söylenir. Ada insanlarını severim, açıklayamadığım bir yakınlığım var. İngiliz filmlerine hastayım. Belgesel izlemeyi severim, özellikle doğa ve toplumsal konulardaki belgeseller ilgimi çeker. Araştırma yazılarını, kitaplarını zevkle okurum. Gezmeyi, yeni yerler keşfetmeyi severim. Gönüllü işlere yatkınlığım vardır. Paraya pek önem vermem. Radyo dinlemeyi severim. Radyonun zamana yenilmeyeceği fikrine sahibim. Şansa inanmam, her insan kendi fırsatını yaratır. Yapılan iyilikler karşılıksız kalmaz. Nerede, nasıl karşına çıkacağı belli olmaz. Buna inanır, bu yönde hayatımı devam ettiririm. Sürekli hayal kurar, gerçekleştirince mutlu olurum. Gerçekleşmeyince üzülmem, hayal olduğunu hatırlarım. Samimi insanlarla sonsuza kadar sohbet edebilirim. Okunmayacağını bile bile baya uzun yazarım.

Çocuktun, bir sabah kütüphanende beyaz bir kitap gördün. Kırmızı bir kalp ve küçük bir balık seni gözüne kestirmiş, konuştukça konuşuyordu. Bazen yaramaz Pıtırcık, bazen onurlu Nemeçsek. Hepsini dinledin, hepsini okudun. Büyüdün, gülünün solduğu bir akşam. Öfkelendin, haklıydın üstelik, nasıl oldu anlamadın, bilinen bir sokakta kayboldun. Şimdi sana kim karşı çıkarsa çıksın, elbette okudun, utanacak değilsin, ağladın ve sevindin bir yüzyıllık yalnızlığa. Şimdi.. Artık senin yanında ben de varım. Anlatacaklarımı dinlesen, sen anlatsan ben de seni okusam. Yani artık ikimiz. Ne dersin?