Çocuktun, bir sabah kütüphanende beyaz bir kitap gördün. Kırmızı bir kalp ve küçük bir balık seni gözüne kestirmiş, konuştukça konuşuyordu. Bazen yaramaz Pıtırcık, bazen onurlu Nemeçsek. Hepsini dinledin, hepsini okudun. Büyüdün, gülünün solduğu bir akşam. Öfkelendin, haklıydın üstelik, nasıl oldu anlamadın, bilinen bir sokakta kayboldun. Şimdi sana kim karşı çıkarsa çıksın, elbette okudun, utanacak değilsin, ağladın ve sevindin bir yüzyıllık yalnızlığa. Şimdi.. Artık senin yanında ben de varım. Anlatacaklarımı dinlesen, sen anlatsan ben de seni okusam. Yani artık ikimiz. Ne dersin?

Çok sever okumayı, içini dökmeyi sayfalara.. Yazmak için bembeyaz kağıtlara ihtiyaç duymaz, çünkü bilir ki hayat her zaman bembeyaz sayfalar sunmaz insanlara.. Birilerinin hüznüne ortak olunca, yüzünde gülümsemelere sebep olunca, hislerini paylaşmaya çalışınca daha çok sever yazmayı.. İyi ki şiirler var, iyi ki şiirler var ki paylaşabiliyoruz duygularımızı sessizce ve kendi dilimizce, kalemimiz döndüğünce..

hayal gücünden yoksun, sığ, hoşgörüsüz. başına buyruk tezler, içi boş laflar, dağınık ideolojiler, kalıplaşmış sistemler. beni gerçekten korkutan böyle şeyler işte.MURAKAMİ

http://emmastepan.flavors.me/

Boyunayım; ama enine olmayı tercih ederdim. Ben kökünü toprağa batırmış bir ağaç değilim taşları ve o ana sevgisini emen. Bu yüzden büyüyemiyorum parlak yapraklara her nisan, bir çiçek tarhının güzelliği de olamadım ne yazık ki. Sanki özenle boyanmış ve kendi payına düşen hayranlarını kabul eder gibi, pek yakında bütün yapraklarından birer birer döküleceğini bilmeden. Benimle karşılaştırılırsa, ölümsüz sayılır bir ağaç ve bir çiçek o kadar uzun boylu değildir belki; ama kalkışmanın anlamını bilir. Bense ömrünü bir ağacın, cesaretini istiyorum bir çiçeğin. / SP

Okunması gereken çok kitap var!