Vefa Enver’in zeka küpü, lafını esirgemeyen, dili zehir gibi olan karakterlerini dolayısıyla da bunların arasındaki diyaloglarını çok seviyorum ben. Tabi ki birde mutlu sonları. Ve bu şekilde yazmanın, üstüne birde insana suratında sürekli bir gülümseme ile kitabı okutmanın herkesin harcı olmadığını düşünüyorum. Ama sanırım Vefa Enver bu yüzden romantik komedinin kraliçesi. Kitaba gelince, yine çok severek okuduğum, içerisinden hem güldürüp hem düşündüren biiiiir sürü alıntı seçebileceğim benim gibi mutlu son delisi ve romantik komedi hastası birinin asla pas geçemeyeceği bir kitaptı. Kitabın başlarında, Zeynep ve Buse tanıştığında kesinlikle böyle insanı imrendiren bir ilişki içinde olacaklarını tahmin etmemiştim açıkçası. Ve tabi ki Buse-Kaan ilişkisinin (her ne kadar az biraz bahsi geçmişse de) bu hale gelmesine kadar geçen süreci çok merak ettim :(, Zorlu’nun o muhteşem kendine güvenli hallerine bayıldım ve tökezleyeceği zamanı dört gözle bekledim, ama ona sonra çok kızdım. Esas oğlan bu kadar çabuk pes edip Beren’e bakar mı diye söylendim durdum. Buse’nin son ana kadar Zorlu’ya kök söktürmesini takdir ettim ve tabi ki son anda da olsa Zorlu’nun aklı başına geldiği için şükrettim :D Ah bide Melek var tabi. İnsan böyle bir sekreteri olsun ister mi yoksa olmasa daha mı iyi bilemedim. Ama ne düşündüm bilin bakalım, bence Melek’in ayrı bir hikayesi olmalı ve yüzü gülmeli dedim. Değil mi ama?