Yaşlı bir yazardan duygusal bir "ömür" hikayesiydi. Bitince geriye tatlı ve huzursuz bir seda bıraktı. Adı hariç her şeyiyle sokaktaki kişilerden bir kişi olmanın, gerçek olabilirliğin çekiciliğini taşıyan Mevlut Karataş'ın hikâyesiydi kendisi. Güzeldi, sıcaktı, diğer Orhan Pamuk kitaplarındaki "dur şurada bir hinlik yapayım, bir oyun katayım" yoktu. Bu, kitabın akışını diğerlerine göre epeyi hızlandırmış. Bir çok yazar için karşılaşınca soracağım sorular diye aldığım notlar arasına "niye Mevlüt değil de Mevlut?" sorusunu da eklemeden edemiyorum tabii. Velhasıl iyiydi. Ayrıca, kesin ileride bunun dizisini filan da yaparlar serisindendi.

Alıntı yapmamak için kendimi zor tutuyorum. Hangi cümleyi alsam tek başına manasız kalacak, çünkü her biri birbirini öykü içinde öyle güzel bütünlemiş. Her öyküsü akılda kalıcı, akılüstü anlatımlı nefis bir kitaptı. En sevdiğim öykü kitapları arasında ilk beşe gireceği kesin. Hakan Şenocak'ı daha önce nasıl ıskalamışım bilmiyorum.

Önce Molloy, sonra Dönüşüm okuyor hissi veren; kapalı anlatımı şiirsel bir dile evrilmiş nefis bir kitaptı. Kapalı anlatımın neredeyse kitabın sonuna kadar sürmesine, ne oluyor ne bitiyor kavramanın güç olmasına rağmen bu kadar akıcı olmasına şaşırmadım desem yalan olur. Yalnız dili için bile okunabilir.

Kalfa bir tarih anlatıcısı ama öyle janti anlatıcılardan değil, argoyla yakın akraba olanlardan. Büyük İskenderi bir de ondan dinlemelisiniz.