Türkiye’deki ilk fantastik serinin ilk kitabı için bence gayet güzel. Bu bağlamda diğer yazarlara kapıları araladığı ve bir akımın Türkiye’deki önderi olduğu için Müstecaplıoğlu’na teşekkürler ancak birkaç ufak eleştirim olacak. Birincisi kitapta “iyi” ve “kötü”nün çok keskin çizgilerle ayrılmış olması. Yani bir karakter salt iyi veya salt kötü olmamalı. Her karakter kendine göre bir tonda gri olmalı, ama siyah veya beyaz diye nitelendirmek bence çok idealizm olur. Kitapta bu var. Okuyanlar bilir, Gorba adında bir kılıç var ve bu kılıç iyilere dokunamıyor ancak kötülere bayağı zarar veriyor. Keşke bu kadar keskin bir çizgi çekilmeseydi. İkincisi ise bazı sahneler var ki çok sönüklerdi. Hata bize göstermiyor, anlatmıyor yazar. Karakterlere bahsettiriyor. Sözünü ettiğim öyle bir bölümdü ki, anlatılsa kitaptaki en güzel, en duygusal bölümlerden biri olabilirdi. Ama geçiştirilmiş. Bunlar dışında ise kurgusunu gerçekten çok beğendim. Bir konu var onu yazarak devam ettiriyor gibi değil, kurgu sürekli dallanıp budaklanıyor, romana sürekli hikâyeleri, karakterleri ve görünüşleri birbirinden farklı bir sürü karakter giriyor. Özellikle Liddek karakteri favorimdir. Çoğu yabancı eserden bir farkı yok, mutlaka alınıp okunmalı. İnsanların Türk Fantazyasına da sıcak bakmalarını sağlayacak türden bir kitap.

200 sayfalık kitap vardır, gereksiz yere uzatılmıştır, sıkar. 1000 sayfalık kitap vardır, her kelimesinin hakkı verilmiştir ve hiçbir fazlalığı yoktur. Amerikan Tanrıları ise 600 sayfalık orta kalınlıkta bir kitap olmasına rağmen içinde fazla detay, fazla kopukluk barındıran bir kitap. İlk başladığımda üç günde biter bu diye düşündüğüm, ama bir haftaya uzayan, arada bir yerde takıldığım ve iki gün boyunca okumayı canımın çekmediği bir eser. Kötü mü? Değil. Hatta sırf birikimi nedeniyle okunmalı. O kadar şey araştırılmış ki, kitaptaki emek sayfalardan damlıyor, sırıtıyor okura. Buna rağmen arada alaka kuramadığım bölümler var. Keşke bu kadar uzatılmasaymış da aldığı yorumları daha çok hak etseymiş.