Elbette, koskoca Devlet-i Aliyye’nin sınırları dünyaları aşmıştı, elbette bu nabız gibi atan imparatorluğun her köşesinde karanlık bir şeyler yaşanırdı ve muhakkak, akşam ezanından sonra, bellerindeki silahlarla at süren iki celladın nereye gittiğini merak eden birkaç kişi olmuştur ama tek bir Osmanlının bile bu durumu garipsediği söylenemezdi. Onlar cellattı ve ölümün saati yoktu. Gücenmek, genç bir cariyenin kellesini gözünü kırpmadan kesen bir cellada hiç yakışmazdı. Oysa akıllarındaki düşünceler toprağa düşse, kapkara bir orman çıkardı ortaya. “Artık özgürüm,” dedi, Aslan. Kız, duyduklarına inanamıyormuş gibi sırıttı. “İyi de, ben özgür değilim.” “Müsaadenle seni de özgür kılmaya geldim.” “Beni özgür kılmanın tek yolu vardı ve sen o yola sapmadın.” “Suyu kirletmeye hakkın yok,” dedi, karısı. “Suyu kirletmeye hakkın yok,” dedi, devşirme karısı. “Suyu kirletmeye hakkın yok,” dedi, Ermeni karısı. Sesler yankılanıyor, görüntüler birbirine geçiyordu. “Suyu kirletmeye hakkın yok,” dedi, kendi karısı Çatal, korkmaya başlamıştı. Başına açtığı işi düşündü. Bağırmak veya kendi karısına saldırmak geçmiyordu aklından. Tekrar suya dalıp, huzur içinde ölmek istiyordu. “Sahiplerinden izin almadan, suyu kirletemezsin.”

SATRANÇ VE ŞÖVALYE Başında miğferi şövalye selam veriyor Siyah asfaltta kesik çizgiler Yolcu şövalye Yorgun şövalye Düşünceleri kılıcının ucundaki pırıltıda At bezgin ağırlığın altında Miğfer hapsetmiş düşünceleri kafasına Gözler parmaklıkların arkasında Coşkuyla doğruluyor gece Şövalye üzgün Şövalye bitkin Siyah yol upuzun kurak Beyaz kesik çizgiler bitmez Şövalye güneşin kaç kez battığını hatırlamıyor Bu oyun yanlış Satrançta at düz gitmez Vakit azalıyor Kılıçtaki pırıltı güneşle beraber yok oluyor Düşünceler eriyor anıların üstüne Miğfer karanlıklaşıyor Ölüm kokuyor asfalt Kan kokuyor Umutsuz kan At yorgun Vezir emrediyor at ölüyor Yolun sonu geliyor Şövalye oyunu kaybediyor Bu oyun yanlış

"Yaşlı kadınlardan nefret ederim. Hele bunlardan biri benim karımsa?" Günışığının göz alıcı aydınlığında alabildiğine nettir görüntüler. Peki ya anlık cinnetlerin karanlığında? Ayna parçalanır? Ruh parçalanır? Paramparça olur sıradan yaşamlar? Yazardan ruhumuzun karanlık yönüne ayna tutan öyküler... "Sadece önümde bir engel kaldı. Her insanın hayatında geçmesi, aşması gereken bir sırat köprüsü vardır. Benim sırat köprüm karşımda duruyor."

"Şöyle düşün, bizler düş üretmekle cezalandırıldık ama onları yaşayarak ödüllendirildik..."