Bekir (Bir Türk Masalı, #3)

Duygu ve Alim'i peş peşe okumuştum ama Bekir'i biraz beklettim. Açık konuşacağım bu kadar çok bekletmemin nedeni aynı olayların üçüncü kez farklı şekilde anlatılabileceğine inanmamamdı. Ama Işıl abla beni yanılttı.

Ben aynı olayları tekrar okuyacağız korkusuyla başladım kitaba ama yok öyle bir şey! Tamam olay aynı da anlatan taraf farklı... Hal böyle olunca her şey değişiyor zaten.

En başından beri söylüyorum Ali benim favorim diye ama yiğidi öldür hakkını yeme en güzel kitap Bekir'di. Sanırım Bekir'in diğerlerine göre daha sessiz, her şeyi içinde yaşayan o duygusal haliden kaynaklıydı bu. Ve bence en güzel Bekir seviyor arkadaş! Hakkını vererek seviyor.

Bu kitapta diğer kitaplarda okuduğumuz birkaç şeyin neden öyle olduğunu görme fırsatını yakaladık. Mesela ilk iki kitapta bizimkilerin Duygu'ya olan sevgilerinin boyutunu anlamıştım zaten ama neden o kadar büyük olduğunu anlamamıştım bu kitapta o sevgiye hak verdim ve anladım. Bekir'in Duygu'ya neden "babam" dediğini öğrenmekse ayrı bir şey... Dedim ya bu kitap diğerlerinden daha fazla duygu barındırıyordu içinde. Zaten severek dinlediğim bir Karadeniz türküsü olan Diz Dize'yi benim için alıp bambaşka bir yere taşıdı. Şimdi dinlerken -ki kitabı okurken bol bol dinledim- bambaşka şeyler hissediyorum.

Kısacası normalde sessiz sedasız olan Bekir'i şu kitaptan sonra daha çok sevdim ben. Ah Bekir ah! Işıl ablayı da ayakta alkışlamak lazım aynı olayları farklı farklı öyle güzel anlatmış ki ne desem boş. Ellerine sağlık.