Üst üste okuduğum Rowell kitaplarından sonra yazar hakkında emin olduğum tek bir şey var o da, ne kadar eksik kalan kısımlar olsa da bu kitapların kendini okutan bir havası ve karakterlere dair insanın içini ısıtacak, yüzde tebessüm bırakacak detaylar olması.
Gerçekten sanırım sıkılmaya başlıyorum dediğim bölümlere geçiyorum ama bir bakmışım aslında sıkılmıyorum.
Bad boy, asarım keserim, benimsin, öylesin böylesin tarzında kitaplardan o kadar çok bunalmışım ki Levi gibi bir karakter okuyunca içim rahat etti, mutlu mesut bir şekilde okudum onun insanî hâllerini.
İki kardeş arasında, kardeşlerle anne arasında ve kardeşlerle baba arasındaki kısımları da okurken etkilendim diyebilirim. Yalnızca Nick, Cath'in Simon ve Baz'a duyduğu sevgi biraz içimde pasif kaldı.
Güzeldi, yer yer gülümsetti, biraz sıkılmış olsam bile kesinlikle okuduğum için pişman değilim, belki ilerde tekrar okuyabilirim.