Braidotti tek bir fikir etrafında konudan konuya atlıyor, her üç-dört cümlede bir başka metinlere referanslar veriyor, tartıştığı konuyu bir sonraki bölümde daha etraflı tartıştığını söyleyerek erteliyor.
Sonuçta ortaya dağınık, ne dediği tam anlaşılamayan, ilgili, ilgisiz her konuyu erkek-insana, öznelliğe, hümanizm sonrasına bağlayan sıkıcı ve okuması güç bir kitap çıkıyor.
Post-modern metinler bana fazlasıyla ağır ve sıkıcı geliyor.