Öbür Dünya Öyküleri

yazarın hayal gücüne ve edebiyatı kullanışına ne demeli bilmiyorum. kitaptan beğendiğim bir yeri yazmak en iyisi ;

'' Gökyüzünde bulutlar toplanmaya başlarken altımda biriken kum giderek yükseliyor, dizlerime erişiyordu. Çöl, beni bir dağın altına gömmeye karar vermişti. Kara bulutlara bakıp onlardan medet umuyordum. Yağmur yağarsa rüzgâr dinerdi. Rüzgâr dinerse çöl dinginleşir, tepeler sabitlenir, gölgeler durulurdu.Kara bulutlar yaklaştıkça ümidim artıyor, ıslanmak, kumlardan arınmak istiyordum. Yıldırımlarla birlikte gök gürledi. Fakat yere bir damla bile düşmüyordu. Bulutlara çaresizce baktım. Siyah sisin taşıdığı su buharları değildi. Siyah sis, düşlerimi yüklenmişti. Çöle ektiğim seraplarımı. Rüzgarın yükselttiği kumlara aldırmadan koşmaya başladım. Uçmak, yetişip düşlerime yeniden kavuşarak geri dönmek istiyordum. Seraplarımın kökleri bulutlardan aşağı sarkıyordu.Yıllarca dallanıp budaklanmalarını beklediğim çöl düşleri beni terk etmiş, kök salacaklarına buharlaşıp gitmişlerdi. Kayıptım ve düşsüz. Dizlerimin üzerine çökerek teslim oldum sahraya. Bir okyanusun aç ve azgın dalgaları gibi kucakladı beni. Derinliklerinde kayboldum. Gözlerim kum. Dudaklarım kum. Bedenim kum.Nereye sürüklerse, nerede savurursa kıyıya kabulümdü. Dalgalar beni azad ettiğinde kim bilir ne halde olacaktım.Kapattım gözlerimi ve ak kumları seyre daldım...''