Ruhi Mücerret

Kitap beni sinirlendirdi nedense Özgün olmasına özgün. Yeni bir dil de oluşturmuş yazar ama bu dil, edebi bir dil değil kesinlikle. Yeni yetme bir delikanlı, nasıl bütün bilgi ve maharetini yerli yersiz sergilemeye çalışırsa yazar da depoladığı -bana göre birçoğu lüzumsuz- bilgileri her fırsatta sergilemeye çalışmış.Tumturaklı laflar, yabancı sözcüklerle dolu bir üslup ve ne amaca hizmet ettiği pek de belli olmayan bir İslami terminoloji...Edebe aykırı bir yığın söz...İnsanı yoracak bir karmaşa...
Sistemin eleştirisi yok mu, var ,var olmasına da bunu sırf "okunabilirlik" uğruna bu denli piyasavari işler mi insan! Ayrıca -kurguyu gerçekle karıştırmamak gerektiğini kabul ediyorum ama toplumun bilinç altını yönlendirmek diye de bir gerçek var- hangi psikoloji ile insan, yüz yaşında Kurtuluş Savaşı gazisi bir kahraman kurgulayıp onu, topluma bir soytarı gibi sunar, adını da "Ruhi Mücerret" koyar? Yer yer cıvıklığa, sululuğa kaçan bir espri anlayışıyla konuşturur bu kahramanı? Kitapta güzel cümleler vardı evet, kesinlikle vardı. Romanda bir nevi "nakarat" kullanmak da hoş (Peyami Safa "Bir Akşamdı" romanında yapmıştı bunu) bunlara rağmen kitabı sevemedim.