Yaralasar

İsmi ve kapağıyla ilgimi çeken kitaba başlarken tereddüt içindeydim. Ama okurken çok eğlendim.
Özellikle de Sedef / Yankı Sarmaşık, beni gülmekten bitirdi. Öyle bir yerde öyle bir laf ediyor ki dobralığıyla, süzgeçten geçirmeden konuşmasıyla kendini sevdiriyor.
Kitabın konusundan bahsetmem gerekirse; yetiştirme yurdunda kalan otuz çocuk, bir gece kimliği belirsiz biri tarafından damgalanıyor. Sedef de o çocuklardan biri.
O geceden sonra Sedef yurttan kaçıyor.
Yıllar sonra damgacının ortaya çıkıp otuz yarasanın peşine düşmesiyle olaylar başlıyor.
Kitabı okurken çok eğlendim, bu kadar eğleneceğimi tahmin etmemiştim.
Yalnız öyle bir yerde bitti ki devamı nerede diye haykırasım var. İlk kitap aklımda birçok soru bırakarak bitti; ikinci kitapta soruların birçoğuna cevap bulmayı umuyorum.

----------------


Yarım saat sonra…
“Hala oturuyorum.”
Üç saat sonra…
“Oturmaya devam.”
Beş saat sonra…
“Sabaha kadar oturabilirim, hiç sıkıntı değil.”
Saatler sonra…
“Hava karardı ve ben aç, susuz oturma eylemime devam ediyorum!”
Akşamüstü…
“Havanın kararması umurumda değil, ben kimsenin ayağına gitmeyeceğim. Beni kaçırmayı biliyorlarsa buraya gelmeyi de bilecekler.”


****

Hemen ayağa kalkarak kapıya doğru yürüdüm. Burada kalarak beni pankurda süründürmelerine izin verecek değilim.
Daha kapıya ulaşamadan yine onun buz gibi soğuk ve kibirli sesini duydum: “Nereye?”
“Kör müsün? Kaçıyorum!”


****


Sessiz buldular ya vururlar, diyeceğim de bendeki ses cami imamında yok. Sesten kaynaklı olmamalı, bence hiç biri varlığımı çekemiyor.

****

Ben kızmasını beklerken söylediklerim hoşuna gitmiş gibi yüksek sesle gülünce tüm gözler merakla bize döndü. Özellikle Alaz onu güldürmemden rahatsız olmuş gibi kaşlarını çatarak bu tarafa bakıyordu. “Seninle çok eğleneceğiz.” Hayır, Yankı, “Ben kesinlikle eğlenmiyorum,” demek yok! Daha fazla şansını zorlayıp da bu vampirin elinde can vermek istemiyorum.