Kitaplardan En Sevdiğimiz Alıntılar

Bizim Büyük Çaresizliğimiz'den:

"Lise fizik kitabımızın kapağındaki bilye gibi, biz de yere her çarptığımızda daha az yükseliyorduk. Sonunda, bir süre yerle bir gidip durduk. Ayrıldık." (s. 36)

"Evet, diyor Ender, bazen edebiyat hayattan daha açıklayıcıdır." (s. 37)

"Elimi daldırıp bir avuç dolusu kayısı çekirdeği aldım. Birkaç tanesini aylandıza doğru fırlattım. Düştükleri yerde ağaç çıkarsa acı olacaktı meyveleri." (s. 103)

"Yaptıklarımızı olumlayan yasalar buluyoruz; sanırım aklımız böyle işliyor: Buyurgan iç huzurumuzun boynu bükük kölesi olarak. (Çetin, burayı anlamadıysan lütfen üşenme, bir kere daha oku!)" (s. 106)

''Hayatımızın, uzun mihnet, lezzetsizlik, renksizlik ve keder devrelerinin arasına serpiştirilmiş kısa saadet dakikaları...'' (s. 139)

"Edebiyatla hayat takım kurup futbol maçı yapsalar, hayat üç çeker edebiyata!
Böyle bir duruma ancak Oğuz Atay ve kahramanları dayanabilir."

''Biz bu dünyanın en çok ihtiyarlarını sevmedik mi?''

Oysa çift olmak güzeldir. Çiftleri izlemek seyretmek hiç hoş değildir, bunda Sulhi'yle hemfikiriz, seyredenin bir tarafı buz keser. birbirlerine durmadan "canım, yavrum, bebeğim, güzelim, sevgillim, aşkım" diye seslenen bir çifte ne kadar yaklaşabilir ne kadar yakın olabilirsiniz?

Sevgililerin üçüncü şahıslar için, geniş bir araziyi dikenli telle çeviren, sonra da bir sürü eli silahlı adam yerleştiren çokuluslu bir şirketten ne farkı var?

"Bir öğleden sonra sahilde oturmuş kitap okurken koşarak önümden geçtiğini gördüm, Biraz ileride durup geri döndü ve 'biliyor musun,' dedi nefes nefese, 'Emre'nin ayağına deniz kestanesi battı!' 'öyle mi!' dedim, Onun hoşuna gideceğini düşündüğüm şaşkın bir yüz ifadesi takınarak, 'peki şimdi nerde?' 'ayağında!' diye bağırdı çın çın, sonra da yine koşarak uzaklaştı. Ah, öznelerin farklılığı öldürecek beni. o zaman çok güldürmüştü ama şimdi öldürecek. Herkesin cümlesi aynı bile olsa öznesi farklı. Ve gramer hiçbir işe yaramıyor. gravyer bile daha iyi olabilir. demek istediğim, özne hiçbir zaman ben olamadım. özne hep bir deniz kestanesiydi."

Bu yorum silinmiş

Oysa çok geçti, bilmiyordu ki çok geçti! Olan olmuştu … Böyle şeyler çocukken olur ve bir daha da silinmez. Terk edilmekten korkmak … Korktuğun şey balına gelince de kendini cezalandırmak … Böyle şeyler çocukken olur, bir daha da silinmez.

- bir süre yere paralel gittikten sonra

Kendimi korumayı beceremiyorum, diye düşünüyor, kendimi korumak utanılacak bir şeymiş gibi geliyor.

-bir süre yere paralel gittikten sonra

Ona bir gün her şeyi anlatabileceğimi düşünüyorum. Hep beraber içinde olduğumuz bu cehennemi, bu sıkıntıyı, bu intiharı …

-bir süre yere paralel gittikten sonra

Ama gerçek daima biraz hüzünlüdür.Gerçeği ararken bir yandan da bulduğumuz anda değişmeyi düşleriz.Çünkü aynı zamanda gerçek daima biraz utanç vericidir.Utanç bizi ikiye böler.İkiye bölünmenin en dayanılmaz yanı ,iki parçanında hala canlı olmasıdır.İnsan herhalde bu yüzden kendini öldürmeye kalkışır.İkisinden biri gitsin der.

Bir Süre Yere Paralel Gittikten Sonra