Kitaplardan En Sevdiğimiz Alıntılar

Yokluk kendinden sonraya bir şey bırakmazmış meğer.Artık benim için ertesi diye bir şey yok,öncesi de yok.Her gün sıfır.Sıfıra sıfır elde var sıfır.Eklenen ya da azalan hiçbir şey yok.

Ağacın gövdesi yıkılmışken,dallarından sual olur mu?Hani ev yanar da çocuk oyuncak bebeğine ağlar ya,benimki işte o cinsten saf bir isyan.

Kimse seni hayallerinden dolayı suçlayamaz ama bunlar gerçeğe dönüşme umudu olan planlar değil de daha ziyade bir çocuğun kendi kendine sayıklamaları gibiydi.Kim bir çocuğun hayalini kurduğu,bir kendisinin gördüğü yaşam olasılığına yalan diyebilir.Ama işte bazı düşler yaşanmak için değil,yalnızca hayalini kurmak içindir.Ben gerçek olur sandım.Her dediğini Tanrı kelamı,her yaptığını mucize bildim.Keşke başka türlü sevseydim seni.O zamanda ben,ben olmazdım ama değil mi,haklısın.Ne diyeyim ''keşke'',dünyanın en aptal sözcüğüdür zaten.Boşver bırak uçsun,gitsin.

Uzaktakileri anıyorum,garip bir keder,canımın parçalarını alıp uzaklara savurmuşlar.Kendimi bildim bileli hep birilerini özlerim.Parazitli,kesik,yankılı telefon konuşmaları,hep geç kalan mektuplar,derdini anlatamadığın elektronik posta mesajları...En kötüsü alışmak,özlemin önceleri kesif,sonraları uyuşturucu acısını kanıksamak.Siz özlemi romantik bir duygu olarak mı bilirdiniz?Bir noktaya kadar ben de öyle bilirdim.Ama özlemin yaşana yaşana yalama olduğu noktada insanın ağzında acı bir tat,boğazında bir yanma hissi kalıyor.