Kitaplardan En Sevdiğimiz Alıntılar

"Ve sen kimsin dedi gururlu lord, niye başımı öne eğmeliyim?
Farklı bir pelerin giymiş bir kedisin sadece, budur bütün bildiğim.
Pelerini ister altın olsun ister kırmızı, her aslan pençelidir.
Benim pençelerim de uzun ve keskindir lordum, seninkiler kadar uzun ve keskindir.
Ve adam hiç durmadan konuştu, şu Castamere lordu.
Ama şimdi salonunda yağmurlar ağlıyor ve yağmuru kimse duymuyor.
Evet şimdi salonunda yağmurlar ağlıyor ve yağmuru tek ruh bile duymuyor."

...
Beni korkutmaya çalışıyorlar. Dothraklı sallanarak yaklaşırken, şaklaban kıkırdayarak Jaime'nin sırtına atladı. Keçi, altımı pisletmemi ve merhamet için yalvarmamı istiyor ama bu zevki asla yaşayamayacak. Jaime Casterly Kayası'ndan bir Lannister'dı, Kral Muhafızları Lord Kumandanı'ydı;hiçbir paralı asker onunçığlık atmasını sağlayamazdı.
Arakh, neredeyse görünmez olacak kadar hızlı aşağı inerken güneş ışığı, silahın kenarından gümüş gibi aktı. Ve Jaime çığlık attı.

'' Taş kalelerinde ateşler yaktılar,
taş kalelerinde keskin mızraklar yaptılar.
Ben dağlarda yalnız yürüyordum,
gözyaşlarımdı tek gerçek dostum.
Beni gün ışığında köpeklerle avladılar,
beni gece vakti meşelalerle avladılar.
Devler ışıkta yürürken hala,
küçük adımlar dik duramaz asla.
Ah ben SON devim,
Şarkımın sözlerini iyi öğrenin.
Çünkü ben gittiğimde sesler susacak,
ve sezsizlik çok, çok uzun olacak. ''

...
Jaime, bir domuz gibi çığlık atan ve tuvalet gibi kokan son ejderha kralının bedenini, duvarlardaki kafataslarının boş gözlerinin altında
sürükleyerek basamaklardan indirdi. Kralın boğazına inen tek kılıç darbesi her şeyi sonlandırmaya yetmişti. Çok kolay oldu, diye düşündüğünühatırlıyordu Jaime.
Bir kralı öldürmek daha zor olmalıydı. Rossart en azından dövüşmeye çalışmıştı ama doğruyu söylemek gerekirse
bir simyacı gibi dövüşmüştü. Rossart'ı kimin öldürdüğünü kimsenin sormaması tuhaf... ama o hiç kimseydi elbette, alt tabaka doğumluydu,on beş gün için El'di, Deli Kral'ın bir başka deli hevesiydi.

...
Soruyu sormadan önce cevabı biliyordum, diye düşündü Tyrion. Jaime, Kral Muhafızları'na katılalı on sekiz yıl oldu ve ben bu konuyu bir kez bile açmadım. Bilmeliydim. Hep bilmeliydim.
Sorduğuna pişman olacağını bile bile, ''Neden?'' diye sormaya zorladı kendini.

''Bunu sen mi soruyorsun? Dünyaya gelirken annesini öldüren sen? Sen;kıskançlık, şehvet ve şeytanlık dolusun. Hastalıklı, itaatsiz ve hilekarbir yaratıksın. İnsanların kanunları, sana benim adımı ve renklerimi taşıma hakkı veriyor çünkü senin benden olmadığını kanıtlayamıyorum. Tanrılar bana tevazu öğretmek için, babamın ve ondan önce onun babasının arması olan gururlu aslanı taşıyarak paytak adımlarla etrafta dolaşmanı izlemeye mahkum ettiler beni. Ama ne tanrılar ne de insanlar Casterly Kayası'nı bir randevuevine çevirmeni izlememi sağlayabilir.''

Jon bir yudum daha şarap içti. Bu adamın inanabileceği tek hikaye var. "Babamın Kral Robert için ziyafet verdiği gece Kışyarı'nda olduğunuzu söylemiştiniz."
-"Söyledim, çünkü oradaydım."
-"O halde hepimizi gördünüz. Prens Joffrey ve Prens Tommen, Prenses Myrcella, kardeşlerim Robb, Bran, Rickon, Arya ve Sansa. Bütün gözlerin onların üstündeyken... ve kralla kraliçenin oturduğu yüksek platformun hemen altındaki masaya oturduklarını gördünüz."
-"Hatırlıyorum."
-"Ve benim nerede oturduğumu da gördün mü Mance? Piçi nereye koyduklarını da gördün mü?"

Mance Rayder uzunca bir an Jon'un yüzüne baktı.
-"Sana yeni bir pelerin bulsak iyi olacak sanırım," dedi elini uzatırken.