Anneme Reklamcı Olduğumu Söylemeyin, O Beni Bir Genelevde Piyanist Sanıyor

Bu kitap Séguéla tarafından değil, Séguéla için yazıldı. Bu bir anı kitabı. Kendi anıma bir kitap yazdım.
Anı sözcüğünün anlamı konusunda yanılmayın. Edebiyatta anı, yazarın kendisini hatırlamanızı istediği türün adıdır. Ama esas ilgilendiği bellek sizinkidir. Meşhurları yaratıp piyasaya sürenler, kahve, motor yağı ya da çamaşır tozu markalarını zafere götürürken, kendilerinin bu ürünlerden daha az tanınmış olmalarının sıkıntısını çekerler. İşte ben de en iyi bildiğim üründen söz edeceğim sizlere: Yani kendimi anlatacağım.
Çünkü reklamcı sadece ukala değil, aynı zamanda özünü seven müthiş biridir. Zaten doğru olanı da budur. Kendisine ödenen paralar karşılığında, tanıttığı markalar hakkında hep iyi şeyler söyleme alışkanlığı, reklamcıyı, kendisi hakkında hep iyi şeyler duyma isteğine iter. Tıpkı, Lamennais gibi sevilmeyi sever. Annem beni hiçbir zaman terk etmemiş olsa da, artık bu dünyada değil. Kavuştuğu düşünceler ve ruhlar dünyasında kendi kendine şöyle dediğini biliyorum: “Oğluma onun reklamcı olduğunu söylemeyin, ben onun büyük bir tüketim genelevinde
piyanist olduğunu biliyorum.”

İyi okumalar

Yeni Baskıya Önsöz

30 yıl ne çabuk geçti, daha henüz otuz yıl. Bu kitap, seksenli yılların; iş dünyasının yıldızlarının hoppalıklarıyla, gevşek tutumlarıyla yaratıcılıklarıyla gösteri âleminin yıldızları gibi davranıp seksenlerin balosuna götürecekleri yılların sonunda tamamlandı. O yılları para yılları, gösteriş yılları olarak adlandırmak ne büyük haksızlık! Onlar, ruhların, enerjilerin ve yaşam biçimlerinin özgürlük yılları oldular. Fransız toplumu, François Mitterand’ın büyük ateşleyicisi olduğu böyle bir toplumsal kucaklaşma yaşamamıştı. O, 1981’de devletin iletişim üzerindeki baskısını kaldırarak, onların kamusal yayın zincirlerini, radyo dalgalarını, sonra da ekranları serbest bırakacaktı.
1876’dan sonraki toplumsal devrim, 1968’den sonraki o mutlak özgürlük yanlısı devrim, 1981’de de toplumcu devrim gerçekleşti. Sonunda, 2010’da ise; bu kişisel, kimliksel, herkese yaratıcılık tanıyan, bu özgürlüğü tamamlayacak olan dijital devrim gelecektir. Bizler, bir birey toplumu için kitlesel toplumumuzu terk ettik. Bu, bizim mesleğimiz için bir tsunamiydi. Sevgili okuyucu, en iyisi ben bu kitabı sizin okumanızı tamamlamanız için bırakarak sondan başlasam: benim başlangıç dönemlerimden.
Benim reklamcılığımın ilk on yılını (1969-1980) ortaya koymadan önce, son on yılını seninle paylaşmak isteyecektim. Medya dünyamızda hata yapmakta özgür oldukları, en yaratıcı yıllarını.

Bu kitap Séguéla tarafından değil, Séguéla için yazıldı. Bu bir anı kitabı. Kendi anıma bir kitap yazdım.
Anı sözcüğünün anlamı konusunda yanılmayın. Edebiyatta anı, yazarın kendisini hatırlamanızı istediği türün adıdır. Ama esas ilgilendiği bellek sizinkidir. Meşhurları yaratıp piyasaya sürenler, kahve, motor yağı ya da çamaşır tozu markalarını zafere götürürken, kendilerinin bu ürünlerden daha az tanınmış olmalarının sıkıntısını çekerler. İşte ben de en iyi bildiğim üründen söz edeceğim sizlere: Yani kendimi anlatacağım.
Çünkü reklamcı sadece ukala değil, aynı zamanda özünü seven müthiş biridir. Zaten doğru olanı da budur. Kendisine ödenen paralar karşılığında, tanıttığı markalar hakkında hep iyi şeyler söyleme alışkanlığı, reklamcıyı, kendisi hakkında hep iyi şeyler duyma isteğine iter. Tıpkı, Lamennais gibi sevilmeyi sever. Annem beni hiçbir zaman terk etmemiş olsa da, artık bu dünyada değil. Kavuştuğu düşünceler ve ruhlar dünyasında kendi kendine şöyle dediğini biliyorum: “Oğluma onun reklamcı olduğunu söylemeyin, ben onun büyük bir tüketim genelevinde
piyanist olduğunu biliyorum.”

İyi okumalar

Yeni Baskıya Önsöz

30 yıl ne çabuk geçti, daha henüz otuz yıl. Bu kitap, seksenli yılların; iş dünyasının yıldızlarının hoppalıklarıyla, gevşek tutumlarıyla yaratıcılıklarıyla gösteri âleminin yıldızları gibi davranıp seksenlerin balosuna götürecekleri yılların sonunda tamamlandı. O yılları para yılları, gösteriş yılları olarak adlandırmak ne büyük haksızlık! Onlar, ru... tümünü göster