Bizans İmparatorluğu Tarihi

Hiçbir insan, İmparatorun sahip olduğu ka­dar ölçüsüz, karmaşık bir güce sahip değildi. O, birbi­rini izleyiş sırasını sürdürdüğü Romalı Sezarlar gibi mutlak bir iktidarın sahibi, Tanrının kendisi tara­fından Kilisenin en yüksek yol göstericisi olarak seçil­miş, Tanrının insanlar arasında ve dünya üzerindeki temsilcisi, dünyevi konularda olduğu gibi, ruhani konu­larda da kanun yapıcısıydı. Taç giyme töreninin İmparatora bağışladığı karakter, onu insanlardan o dere­ce uzaklaştırıyordu ki gücünü Tanrıdan başkasından almazmış gibi görünüyordu. Bu andan başlayarak; ön­ceki kişiliğinin ve soyunun ne hükmü olurdu? Tahta çıkış, yeni bir doğuştu. Senatonun seçimi, halkın ve ordu­nun onayı bir formaliteden başka bir şey değildi. Vera­set bile meşrulukta rol oynamıyordu. Kendine taç giydirtmeyi başarınca; kim olursa olsun, bir saltanat sahibi kutsal hale geliyordu. Tanrı tara­fından seçilmiş bulunmasından ötürü İmparator, geçmi­şinin hesabını vermekle yükümlü değildi.Hiçbir ad, Bizansınki kadar itibara ve üne sahip olamamıştır; muazzam ve karmakarışık faciaların birbiri ardınca daha göz alıcı bir akışını hayallerde canlandıracak bir başka ad bulunamaz.Konstantin, adını taşıyan şehrin dünyanın gözlerini kamaştırmasını istemişti. Bunu gururunun, dehasının, hayallerinin ölçüsünde gerçekleştirmişti ama onu dünyanın hay­ranlığına bir efsane konusu yaparken, bu parlak madalyonun öbür yüzünün kaderini de tayin etmekteydi. Hayranlık hırs haline geliyor ve onu bin yıl boyunca, bütün milletlerde vahşi bir ele geçir­me arzusu uyandıran av haline getiriyordu.Bi­zans için felaket olan ve İmparatorun esir düşmesi ile sonuçlanan Malazgirt Meydan Savaşı, İmparatorlu­ğun hayatında bir dönüm noktası oluşturan tarihler­den biridir; en zengin ve en güçlü Anadolu eyaletleri bundan böyle Türklere ait olmaktaydı.Kuşatmanın yaklaştığının ve bütün umutların ortadan kalkmış bulunduğunun bi­lindiği sırada, halk son bir dini çırpınışla sarsılmıştı. Romalı bir kardinal, İsidore gelerek Ayasofyada bir­leşme şerefine resmi bir ayin yapmıştı. Bu olay, İstan­bulun ya Türk ya da Roma boyunduruğuna girmeye mahkum olduğunu gören Ortodoksları çileden çıkardı ve onlarda Türkleri tercih ettiler. 29 Mayıs 1453te İstanbul düştü ve Osmanlı İmparatorluğu Bizansın mirasını devralarak, Doğu Roma İmparatorluğunun yönünü batıya çevirdi.

Hiçbir insan, İmparatorun sahip olduğu ka­dar ölçüsüz, karmaşık bir güce sahip değildi. O, birbi­rini izleyiş sırasını sürdürdüğü Romalı Sezarlar gibi mutlak bir iktidarın sahibi, Tanrının kendisi tara­fından Kilisenin en yüksek yol göstericisi olarak seçil­miş, Tanrının insanlar arasında ve dünya üzerindeki temsilcisi, dünyevi konularda olduğu gibi, ruhani konu­larda da kanun yapıcısıydı. Taç giyme töreninin İmparatora bağışladığı karakter, onu insanlardan o dere­ce uzaklaştırıyordu ki gücünü Tanrıdan başkasından almazmış gibi görünüyordu. Bu andan başlayarak; ön­ceki kişiliğinin ve soyunun ne hükmü olurdu? Tahta çıkış, yeni bir doğuştu. Senatonun seçimi, halkın ve ordu­nun onayı bir formaliteden başka bir şey değildi. Vera­set bile meşrulukta rol oynamıyordu. Kendine taç giydirtmeyi başarınca; kim olursa olsun, bir saltanat sahibi kutsal hale geliyordu. Tanrı tara­fından seçilmiş bulunmasından ötürü İmparator, geçmi­şinin hesabını vermekle yükümlü değildi.Hiçbir ad, Bizansınki kadar itibara ve üne sahip olamamıştır; muazzam ve karmakarışık faciaların birbiri ardınca daha göz alıcı bir akışını hayallerde canlandıracak bir başka ad bulunamaz.Konstantin, adını taşıyan şehrin dünyanın gözlerini kamaştırmasını istemişti. Bunu gururunun, dehasının, hayallerinin ölçüsünde gerçekleştirmişti ama onu dünyanın hay­ranlığına bir efsane konusu yaparken, bu parlak madalyonun öbür yüzünün kaderini de tayin etmekteydi. Hayranlık hırs haline geliyor ve onu bin yıl boyunca, bütün milletlerde... tümünü göster