Eden’ın Kaderi

yorum için: https://illekitap.blogspot.com/2022/01/mia-sheridan-edenin-kaderi-calder-eden-2.html


Koyu kahverengi gözlerine baktım. "Burada doğru bir başlangıç yaptığımızdan emin olmak istiyorum. Senin tam olarak duygularından emin olmanı istiyorum," diye bitirdim.

"O zaman bunu bana sor," derken duygu yoğunluğu yüzünden sesi her zamankinden daha hırıltılı çıkıyordu. "Sadece sor bana. Yapman gereken tek şey bana sormak o kadar."

Onun yoğun yüz ifadesine bakarken gözyaşları gözlerimi yakmaya başlamıştı. Vücudu hareketsizce duruyordu. Titrek bir nefes aldım. "Beni hala seviyor musun, Calder? İstediğin tek kadın hala ben miyim?"

"Tanrım, evet, elbette," dedi ben henüz son kelimeyi tamamen söylemeden hemen evvel.

Nefes alıp burnumu çektim. "Ben de seni seviyorum."

Gözleri şefkatle dolmuştu. "Seni sevmekten asla vazgeçmedim. Asla da vazgeçmeyeceğim. Asla."



* * * * *

Calder'ın bakışları yüz hatlarımda dolaştı. "Acıtacak kadar güzelsin," diye fısıldadı.

Küçük bir kahkaha attım. "Acıtması gerekmiyor."

"Gerekiyor." Parmak uçlarıyla kaküllerimi yana çekti ."Sendeki güzellik uğruna savaş çıkartacak, içi sırf sana bakmak cüretini gösterecek diğer adamlarla dolu diye köyleri yağmalatacak türde bir güzellik."

Gülüyordum ancak kalbim teklemişti. "Yağma yapmana gerek yok. Zamanın başlangıcından bu yana sadece senin oldum."

Tarikattan kurtulmayı başaran Calder ile Eden’in hikayesi farklı bir sonu hakediyordu; o sebeple de bu kitabı daha çok sevdim. Tarikat hakkında, Hector hakkında bilinmeyenlere, Eden ve Calder’in nasıl Hector’un eline düştüğü ile ilgili tüm bilinmeyenlere cevap niteliğinde bir kitaptı. Eden ile Calder’in birbirlerini özgürce sevmesini, yaralarını sarmasını ve aynı zamanda da gerçek dünyaya adapte olmaya çalışmalarını okuyoruz.

******


Duvarlarda asılı duran tabloların her birine tekrar tekrar baktım. Akarsu kaynağımız, gündüzsefaları ve ben… Her yerdeydiler. Benim arkadan görüntüm, bazen de hafifçe profilden duruşum… Ama hepsi bendim işte. Heyecan, korku, adrenalin ve müthiş bir anksiyete içimde kaynamaya başlamıştı. Ama çoğunlukla huşu içindeydim. Kalbim göğsümün dışında atıyormuş gibi hissederken etrafa delirmiş gibi bakıyordum.
Peki ya o nerede? O nerede?