Hiç

Çok farklı bir kitaptı. Milla karakterine aşık oldum. Yaşlı birisi olduğu için ölmesinden korktum. Hiçbir kitapta böylesine korkmamıştım. Kitapta fazla gözükmemesine rağmen... Bilmiyorum bağlandım işte :) Ben kitabı çok sevdim. Sıkıcı değil. Akıp gidiyor...

Markus Zusak bu kitabında herkesin küçük hareketlerle bu Dünya ya mutluluk getirebileceğini, izlerini bırakabileceğini anlatmış.

İşin ilginç kısmı, kitabı okurken "Aceba ben kime yardım edebilirim" diye düşündüğüm esnada, televizyonda bir reklam gördüm. www.gonulelcileri.gov.tr den başvuru yaparak çocuklara, hastalara, yaşlıklara, yardıma muhtaç insanlara maddi beklenti gözetmeksizin yardım edebileceğimizi öğrendim. Az önce de internetten başvuru formunu doldurdum.

Belki de bu bir işartetti. Yani kitabı okumam ve sonrasında o reklamı görmem. Bilemiyorum... Umarım ben de birilerine faydalı olabilirim.

Son zamanlarda okuduğum en güzel ve değişik kitaplardan biriydi. Mutlaka okunması gereken şahane bir kitap.
Kitabın bende yarattığı duyguları tarif edemiyorum. Bu duyguları tadabilmek için mutlaka elinize alıp okumanız gerek.

Yazarin daha önceden "kitap hirsizi" eserini okumustum ve mest olmustum,tabiki beklentim daha fazlaydi.yinede oldukca guzel ve tavsiye edecegim bir eser.

bana iyilik bul iyilik yap filmini hatırlattı. hoş, eğlenceli, rahat okunan bir kitap.

Konusu ilginc ve akici bir kitap tek begenmedigim yani dili oldu. Bana sanki cok basit bir dille yazilmis gibi geldi.

Gerçekten çok rahat okunan kitap.Konu,olaylar,hayatlar ilgi çekici.Dili biraz fazla basit, birde ilk yaşanan olay çabucak kabulleniyor, Ed hemen macera peşine koşuyor bu bana biraz saçma geldi sadece.
Hayattan çok beklentisi olmayan sıradan bir insanın küçük bir oyunla insanlara yardım etmesi.Okurken insan en çok kendi sıradanlığının farkına varıyor ve kendi hayatını yaptıklarını düşünüyor. Sonuç olarak : Ben çok sevdim.

Sıradan denilebilecek Amerika toplumu için yazılmış motive edici popüler kitaplardan.. Kurgusu iyi olmakla beraber mutlaka okunması gereken kitaplardan değil. Yazar fazlasıyla uzatmış, kısacası sıkıcı..

Hayatımda hiç birinine gerçekten minnet duyarak teşekkür etmemiştim. Yaptığım her güzel şeyi isteyerek yapıyordum, kötülükten uzak durmaya çalışıyordum ama iyilik yapmak için can attığım da söylenemezdi.

Ta ki onunla tanışana kadar, Ed Keenedy. O benim her yeni güne 'Bugün Ed Keenedy olma zamanı!' diyerek başlamamı sağladı. Yapmaktan haz etmeyeceğim, yapsam bile gönülsüz olarak yapacağım şeyleri 'Ed Keenedy olmak bunu gerektirir.' diyerek yapmamı sağladı. İlk defa bir roman karakterinin hayatımdaki yeri bu kadar büyük oldu.

Önceleri sıkıldığım kitapları yavaş yavaş okurdum, beğendiklerim çabuk biterdi. Seni yavaş yavaş okudum Ed, çünkü seni kaybedersem kendimi kötü hissedeceğimi biliyordum. Sonun gelmesin diye dua ettim.

Önceden küçük sandığım iyiliklerin aslında sandığımdan daha büyük olduklarını anladım. -Bu noktada sakın sandığın ne kadar büyük? diye bir espri yapma, Ed.-

Ya ya yap, sen bilirsin. Sen gerçekten bilirsin çünkü sen Ed Keenedy'sin. Sen sadece bir roman kahramanı değil, aynı zamanda benim kahramanımsın.

Markuz Zusak'ın bu muhteşem eserini okurken, olağanüstü, pek çok konuda ruh ikizim Ed'i adeta içimde yaşarken, alıcılardan birinin de ben olduğumu anladım.

Ed, ben sende kendimi gördüm. Tek bir farkımız vardı, sen sıfırdan zirveye çıkmayı başarabildin. Bense ilk adımımı senin sayende atabildim. Ben de o aslardan istiyorum. Joker de bana uyar. Senin gibi olabilmek istiyorum, Ed.

Bazen insanlar çok güzel oluyordu.
Görünüşleriyle değil.
Söyledikleriyle de değil.
Sadece varlıklarıyla.
Bu sözleri kendin için mi söyledin, Ed?
Seni sana senin ağzından anlatmak, büyüleyici bir şey.

Senin gibi ben de kendi cenazemin boş ve tenha olmasını istemiyorum. Sen de gel :)) Gel ve bana bir şeyler söyle. Ya da söylemesen de olur, daha demin kendi ağzınla söyledin, sen sadece varlığınla bile muhteşemsin, Ed.

Evet, doğru demişsin cenazemizde insanların arkamızdan iyi konuşması için hayatımızda bir "YAŞAM" olması gerekiyor. Benim söylediğin manadaki YAŞAMımı sen başlattın Ed.

Sen sıradanlığın en mükemmel örneği değilsin çünkü sen sıradışısın.

Senin gibi biri tüm o şeyleri başarabiliyor ama bunun tek bir nedeni var, inanılmaz olman. Sen, bize sadece cesaret verdin. En azından bana.

Son cümlelerinde haklısın. Sen bir elçi değilsin, mesajın ta kendisisin.

Markus Zusak asları sana gönderdi. Allah da seni bana gönderdi.

Kitabı bitirdiğimde "Gerçekten Ed," dedim.
"Teşekkür ederim."
"Binlerce kez."

Zevk alarak okuduğum bir kitap..Fakat kitabın sonu daha iyi olabilirmiş gibi geldi bana.Ama gönül rahatlığıyla okunmasını tavsiye edebileceğim bir kitap.