Sonat

İkinci bir Karanlık Aşk vakası daha..

Lise ortamı ile hiç ilgisi olmayan ilişkiler, tavırlar, olaylar silsilesi. Gerçeklikten çok uzak böylesi bir hikayenin neden lise çağındaki geçler arasında geçtiğini anlamanın imkanı yok. Haaa üniversitede geçiyor olsa kitap güzel mi olacaktı derseniz yine hayır.

Bir kere çok uzun. Gereksiz bir sürü konu olay var. İkincisi olay örgüsünde bir sürü boşluk ve hatalı kurgu var. Yerler, kişiler durmaksızın değişiyor ama değişmeyen tek şey aksiyon. Duygusal aktarım ise çok yetersiz. Nasıl oluyor da eline flütten başka bir şey almamış ve yaşı 18'i bulmayan kız sonradan sonraya silahla haşır neşir olabiliyor, ya da kızın annesinin olayı tam olarak ne; amacı ne? Bunlar hiç belli değil.

Tanımadığım bir yazar olmasına rağmen kapağını çok beğendiğim için bir şans vermiştim ama zoraki bitirdim kitabı.

Wattpad kitaplarına karşı biraz da olsa önyargılara sahip biriydim, şans vereyim dedim çünkü nerde bu kitabı görsem orda birileri kesinlikle tavsiye ediyordu.

Kesinlikle tavsiye etmiyorum.

Kendi kendime ''Bir daha wattpad kitabı almam.'' dedirtti açıkçası. Kitap boyunca hiçbir duyguyu hissedemedim. Bomboş bir olay örgüsü, derinlikleri olmayan karakterler, gerçekçi olmayan klişe bir kurgu. Çok ağır bir eleştiri yapmak istemiyorum ama gerçekten yorumlara aldandığımı düşünerek, kendimi tutmakta zorlanıyorum.

Gereksiz uzatılan, kapkalın, küçük puntolu, aşırı zorlama, karmakarışık bir kitaptı. Bu tarz karakterler okumak artık hayal kırıklığı ile iç çekmeme ve biraz sitemle göz devirmeme neden oluyor. Yavaş yavaş gelişmesi gereken olaylar aniden oldu, kızımız bir anda kendini çete içinde, cesetler ve kan revan içinde buldu ki o sahneler de hiç inandırıcı gelmedi yazarın kullandığı dil yüzünden.

Hele ki Hazar'ın her Allah'ın sayfasında kendini tekrarlayan özelliklerini okumaktan gına geldi. ''Bana bir daha emir verme.'' kafasında gezdi, onu bunu aşağıladı, dolandı durdu ordan oraya. Karakterlere ısınamadım. Olaylardan çok kolay sıyrıldılar, sonrasındaki tepkileri gerçeklikten aşırı uzaktı. Gerçek bir tehlike altında olduklarını hiçbir sayfada hissedemedim. Hatta kitabın sonunda hüzünlü olmam gereken yerde ''neyse ki bitti'' diyordum.

Hiçbir şey olmuyormuş gibi, hayatı değişmiyormuş gibi kızın önemsediği tek şey Hazar'ın yalnızca kendisine piyano çalmasıydı. Kitabın başından sonuna kadar aynı olaylar, aynı betimlemeleri okuyormuş gibi hissettim. Üstelik bir çok karakter olmasına rağmen, hepsi aynı insanmış gibiydi. Duygular bir türlü bana geçmedi ne yazık ki. İki sayfada bir kız, örgüsünden, Hazar'ın kılıç kolyesinden, üstünü çıkarmasından, yeşil-sarı gözlerindeki değişimlerden bahsetti de bahsetti. Çok kopuktu. Çok fazla ad kullanımı vardı. Özellikle bir süre sonra ''Hazan ve Hazar'' görmekten fazlasıyla sıkıldım ve değinmek istediğim önemli konulardan biri de şu; anladık, Hazar yaralı, kötü, çekici, kabadayı, yine de içinde iyilik parçaları taşıyor dünyaya umut verircesine (gerçekten mi?) falan filan. Artık GERÇEKTEN daha özgün olamaz mısınız?


Unutmadan, kitabın bazı yerlerinde sıkça yazım hatalarıyla karşılaştım. Olağanüstü bir hayal kırıklığı oldu benim için. Okuduktan sonra yorumlara inanamadım neredeyse. Ben farklı bir kitap mı okudum acaba? Bir puan verecektim, kitabın içindeki alıntı ve resimlere vereyim bari dedim. Kötü tarafımdan kalkmadım, inanın ki kitap zamanıma değmedi.

Kitabın sonunda öldüm..