Türk Edebiyatında Manzum Poetikalar (1860- 1960)

İnsanoğlu ilk çağlardan bu yana, sözlü olsun yazılı olsun, duygu, düşünce ve hayallerini önce genel olarak nazma, özel olarak da şiire benzeyen ifade kalıplarıyla ifade etmiştir.Düz yazı daha sonra ki dönemlerde gelişmiş ve kullanılmaya başlanmış bir anlatım yoludur. Osebeple kültür ve medeniyet tarihinin başlangıcından itibaren, şiirin edebiyat sanatının en yaygın türü olduğunu söylemek yanlış olmaz.Bu durum, başka bütün edebiyat ve kültürlerde olduğu gibi bizim kültür ve edebiyat hayatımız için de böyledir.Şiir türk edebiyatında diğer türlere göre ağırlığını her zaman daha fazla hissettirmiş, bütün hayatın daima üstün bir ifade vasıtası olarak algılamış ve şairler her dönemde itibar görmüş ve yüceltilmiştir.
Tanzimat’ın ilanından (1839) sonra gelişen ve yaygın olarak Yeni Türk Edebiyatı olarak adlandırılan son dönem edebiyatımızda sa, her ne kadar hikaye, roman ve piyes yazımında büyük bir atılım yaşanmış olsa da “şiir” önemini ve ayrıcalığını yine büyük oranda korumuştur.Dolayısıyla sanat ve edabiyat dünyamızı dolduran tartışma, değişme, çeşitlenme ve zenginleşmelerin merkezinde de hep “şiir” yer almıştır.Bununla beraber, bugüne mkadar yeni şiirimizdeki bu çalkantıları, onun güçlü ve zayıf yönlerini, şairlerimizin dünya görüşlerini, onların sanat ve şiir anlayışlarını poetik nitelikler taşıyan metinler esas alınarak inceleyen kapsamlı derli toplu bir çalışma da maalesef yapılmış değildir.Alaattin Karaca’nın İkinci Yeni Poetikası adlı özlü çalışmasının ön sözünde belirtildiği gibi ülkemizde poetika konusunda hazırlanmış uzun soluklu çalışmalar yok denecek kadar azdır.Bu alanda yapılmış az sayıdaki çalışmada birtakım eksiklikler bulunmasını ise onların il ve öncü çalışmalar olmasına bağlamak ve doğal karşılamak gerekir.Aynı bakış açısıyla bizim bu çalışmamızın da bazı yanlış ve eksik değerlendirmeleri ihtiva etmesi normal karşılanmalı ve yeni Türk şiirinde görülen çeşitli tartışma,değişme, yöneliş ve eğilimler üzerin yapılacak poetika odaklı başka çalışmalar için ufuk açıcı bir örnek ortaya koymanın ötesinde başka bir iddiasınınbulunmadığı bilinmelidir.

İnsanoğlu ilk çağlardan bu yana, sözlü olsun yazılı olsun, duygu, düşünce ve hayallerini önce genel olarak nazma, özel olarak da şiire benzeyen ifade kalıplarıyla ifade etmiştir.Düz yazı daha sonra ki dönemlerde gelişmiş ve kullanılmaya başlanmış bir anlatım yoludur. Osebeple kültür ve medeniyet tarihinin başlangıcından itibaren, şiirin edebiyat sanatının en yaygın türü olduğunu söylemek yanlış olmaz.Bu durum, başka bütün edebiyat ve kültürlerde olduğu gibi bizim kültür ve edebiyat hayatımız için de böyledir.Şiir türk edebiyatında diğer türlere göre ağırlığını her zaman daha fazla hissettirmiş, bütün hayatın daima üstün bir ifade vasıtası olarak algılamış ve şairler her dönemde itibar görmüş ve yüceltilmiştir.
Tanzimat’ın ilanından (1839) sonra gelişen ve yaygın olarak Yeni Türk Edebiyatı olarak adlandırılan son dönem edebiyatımızda sa, her ne kadar hikaye, roman ve piyes yazımında büyük bir atılım yaşanmış olsa da “şiir” önemini ve ayrıcalığını yine büyük oranda korumuştur.Dolayısıyla sanat ve edabiyat dünyamızı dolduran tartışma, değişme, çeşitlenme ve zenginleşmelerin merkezinde de hep “şiir” yer almıştır.Bununla beraber, bugüne mkadar yeni şiirimizdeki bu çalkantıları, onun güçlü ve zayıf yönlerini, şairlerimizin dünya görüşlerini, onların sanat ve şiir anlayışlarını poetik nitelikler taşıyan metinler esas alınarak inceleyen kapsamlı derli toplu bir çalışma da maalesef yapılmış değildir.Alaattin Karaca’nın İkinci Yeni Poetikası adlı özlü çalışmasının ön sözünde belirtild... tümünü göster