Karamolla

Yazarın şu ana kadar çıkardığı kitaplarını özellikle de racon serisini okuduktan sonra vay be deyip bir kendimi, hissettiklerimi dinliyorum.
Nasıl anlatılır, hangi kelimeler hislerime tam karşılık gelir..
Yine bu kitabında da yazarımız kitabındaki hüznü, buruk sevinci kalbimize işliyor. Kitabın son sayfasını kapattıktan sonra aklıma gelen ilk ve tek düşünce; “Mahir’in sonu böyle olmamalıydı” oldu.
Daha ne anlatsam sanki eksik gelecek..


-----------

“Nasıl dayandın? Bile bile, hem de beni bulmuşken nasıl dayandın? Ah Mahir! Ah kardeşim…”
Mahir’in yüreğinin kilidi kırıldı bir anda. Kardeşim demişti ona. Kardeşim… Geriye çekildi, gözlerine baktı gözyaşları içinde. Doya doya baktı. Alnından öptü, tekrar kollarının arasında aldı. Sanki ömrünün son günüymüş gibi bir ömürlük sarıldı, yitip giden yılların acısını çıkarırcasına sarıldı. Kokusunu içine çeke çeke sarıldı.
“Bir kere daha kardeşim desene,” dedi fısıldayarak.