Ölüm Bir Varmış Bir Yokmuş

İki roman bir arada gibiydi. İlki belirli bir kahramanı olmayan, ölümün faaliyeti durdurması sonrası olabilecekleri anlatan öyküydü. Olaylar sıradan eski ölümlüler yeni ölümsüzler açısından anlatılıyordu. İkincisinde ise başkahraman ölümdü. Viyolenselci ile olan hikayenin sonu ilkiyle öyle bir bağlandı ki acaba bu bir geriye dönüş mü yoksa kısır bir döngü mü dedim. Yazım tekniği açısından da tam bir deneyimdi. Yazarın biraz ironik biraz mizahi biraz da okuyucuyla sohbet eden anlatımını beğendim. Okuduğuma çok memnunum.

“Kötü kader diye bir şey yoktur ; 21. yüzyıl vardır ve bu yüzyıl bir kelebeği bile intihar ettirebilir.”

Açıkça ifade etmek gerekirse ilk 99 sayfada oldukça sıkıldım . Ölümün ortaya çıkmasıyla ve bir kadın figürü olarak ele alınmasıyla birlikte kitaba olan ilgim arttı .Farklı bir bakış açısı güzel bir konu . Üzerine birde The Seventh Seal filmini izlemenizi tavsiye ederim :)

Günün birinde hiç kimse ölmedi. Saramago, bu ölememe halinde dünyada neler olabileceğine dair bir tablo çizdi. Ve ölüm de bu tabloda canlanıp bir karakter olarak hareket etmeye başladı. İşte Saramago'nun hayal gücü, o kimsenin ölmediği gün ile birlikte ortaya saçılıp yine hayranlık içinde bıraktı bu aciz okuru.