Tiamat

Uzun yıllar önce artık roman yazmayacağını duyuran İhsan Oktay Anar'ın, derinliklerinde kalan bir hikâyenin izini sürdüğünün romanıdır bu. Bir nevi batan geminin romanı da diyebiliriz.

Tiamat, Babil mitolojisinde bir canavar olarak tasvir edilen tuzlu su tanrıçası. Bir Osmanlı denizaltısının böyle bir canavarla karşılaşmasını ve bu karşılaşmayı Anar'ın yazdığını düşünün. Düşünmesi bile heyecan uyandıran bu karşılaşmayı az önce okuyup bitirdim. Biraz gemici tabirlerine aşinaysanız benim aldığım keyfi alacağınıza eminim.

Kitabın en çok eleştiri alan yönlerinden biri olan yoğun denizcilik tabirleri okudukça alışmanın da etkisiyle bir noktadan sonra anlaşılır hale geliyor. Asıl uzun ve yoğun göndermeli betimlemeler zorlayıcı zira yazarın birikimi müthiş. Hepsini yakalamak mümkün değil. Fakat kılıç keskinliğindeki mizaha rağmen sağlam bir korku unsuru var. Buna bir de denizaltının klostrofobik ortamı eklenince, romanı gerçekten merakla okutturuyor. Çizilen atmosfer öyle canlı ki fantastik unsurlara rağmen bir o kadar da gerçekçi bir kabus çıkmış ortaya. Dönemine dair ustalıklı bilgilerle, biraz ağdalı dili ve tabirleriyle yazım dili olarak akıcılığı yavaşlasa da hikayenin kendisi oldukça sürükleyici.