Çocuktun, bir sabah kütüphanende beyaz bir kitap gördün. Kırmızı bir kalp ve küçük bir balık seni gözüne kestirmiş, konuştukça konuşuyordu. Bazen yaramaz Pıtırcık, bazen onurlu Nemeçsek. Hepsini dinledin, hepsini okudun. Büyüdün, gülünün solduğu bir akşam. Öfkelendin, haklıydın üstelik, nasıl oldu anlamadın, bilinen bir sokakta kayboldun. Şimdi sana kim karşı çıkarsa çıksın, elbette okudun, utanacak değilsin, ağladın ve sevindin bir yüzyıllık yalnızlığa. Şimdi.. Artık senin yanında ben de varım. Anlatacaklarımı dinlesen, sen anlatsan ben de seni okusam. Yani artık ikimiz. Ne dersin?

okuduğum bir kitaba göre: ben, vişneli pasta yerken, yediğim pastanın vişneli bir pasta olduğunu umursamayacak, pastanın hazımsızlık yapıp yapmayacağını düşünecek, yinede pastayı yerken hiç konuşmayacak ve bittiğinde tabaktaki kırıntıları parmaklarımla toplayacak biriyim.

"Minik elmasim" dedi büyükannem sonunda. "Ömrünün geri kalanini bir fare olarak gecirmek zorunda kalacagina üzülmeyecek misin?" "Bu umrumda bile degil diye yanit verdim,bizi seven biri varsa kim oldugumuzun ve nasil göründügümüzün hic önemi yok!" -Roald Dahl (Cadilar Cadilik Yapar)

Tam bir kitap tutkunuyum.

hayal gücünden yoksun, sığ, hoşgörüsüz. başına buyruk tezler, içi boş laflar, dağınık ideolojiler, kalıplaşmış sistemler. beni gerçekten korkutan böyle şeyler işte.MURAKAMİ

Vikitap destek hatti.