Çocuktun, bir sabah kütüphanende beyaz bir kitap gördün. Kırmızı bir kalp ve küçük bir balık seni gözüne kestirmiş, konuştukça konuşuyordu. Bazen yaramaz Pıtırcık, bazen onurlu Nemeçsek. Hepsini dinledin, hepsini okudun. Büyüdün, gülünün solduğu bir akşam. Öfkelendin, haklıydın üstelik, nasıl oldu anlamadın, bilinen bir sokakta kayboldun. Şimdi sana kim karşı çıkarsa çıksın, elbette okudun, utanacak değilsin, ağladın ve sevindin bir yüzyıllık yalnızlığa. Şimdi.. Artık senin yanında ben de varım. Anlatacaklarımı dinlesen, sen anlatsan ben de seni okusam. Yani artık ikimiz. Ne dersin?

okuduğum bir kitaba göre: ben, vişneli pasta yerken, yediğim pastanın vişneli bir pasta olduğunu umursamayacak, pastanın hazımsızlık yapıp yapmayacağını düşünecek, yinede pastayı yerken hiç konuşmayacak ve bittiğinde tabaktaki kırıntıları parmaklarımla toplayacak biriyim.

- Her şeyim var, ama mutlu değilim. Sadece ben değilim böyle olan; yıllarca bir çok kişiyle tanıştım, her çeşit insanla söyleşi yaptım; zengini, yoksulu, güçlüsü ve sadece elindekiyle yetineni. Zahir/ Paulo Coelho -- Tüm bunları paylaşabileceği kimse yok; kocasıyla konuşamıyor; birlikte çalıştığı insanlara güvenmiyor, dısarıdan birine ihtiyacı var, uzaklardan , o zamana kadar onun geçmişiyle hiç ilgisi olmamış birisine. Zahir /Paulo Coelho Bir de '' Biliyor musun...İnsan günbatımlarını çok kederliyken seviyor.'' demiş Küçük Prens