Bu tarz kitaplarda, yeni bir şey öğrenmeyi arıyorum. Maalesef umduğumu bulamadım. Olumlu yanı, ifadelerin bilimsel deneylerle ortaya konmasıydı. Bu alanda bir kitap arıyorsanız Cal Newport- Pürdikkat, daha iyi bir seçenek olabilir.

Yazarın aksine Dolores Claiborne’un bir cadıdan ziyade çocukları için her şeyi yapabilecek milyonlarca anneden biri olduğunu düşünüyorum. Okuduğuma sevindim. Sadece, yazarın diğer kitaplarını düşündüğümde benim için biraz daha alt sıralarda kalıyor.

Bu kitaba klasik bir kişisel gelişim kitabı gözüyle bakmak yanlış olur. Yazar temel olarak kitabı ikiye ayırmış. Kendi ifadesiyle, ilk kısımda okuyucuyu pür dikkat çalışma konusunda ikna edeceğini, ikinci kısımda ise yöntemlerini anlatacağını belirtmiş. Konuyu örneklerle, bilimsel deneylerle anlatmasıyla beni ikna etti. Önerdiği yöntemlerin çoğu da aklıma yattı ve bir kısmını uygulamak için planlar yapmaya başladım. Eleştirim, yazarın zaman zaman despot gelmesi ve pür dikkat çalışmaya dair gerekli çerçeveyi çizse de tam olarak nasıl gerçekleştirileceği konusunda soru işaretlerini gidermemesi. Ama açıkçası bir kitabın, tüm "sırrı" vermesini de beklemiyordum. Elde ettiğim bilgiler oldukça doluydu. Eminim ki bu kitaba tekrar başvuracağım.

Bütün kitabı Feyyaz Yiğit'in sesiyle okudum ve genel olarak eğlendim. Ancak kitabın basım sürecini anlayamadım. Çok fazla yazım hatası vardı ve konuşma dili rahatlığından bahsetmiyorum maalesef. Örneğin aşk kelimesi akş, üniversite kelimesi üniverste şeklinde yazılmış ve bu tür hataları kitapta çokça bulmak mümkün. Dahası kitabı keyifle okurken gülümsememi yüzümde donduran bir kısım var. Hikaye gereği bir kadına tokat atılıyor ve başkarakter keşke adam daha sert vursaydı diye geçiriyor içinden. Tokat atılmasının ardından tüm erkekler birer sigara yakıyor. Bu duruma kadın anlam vermese de erkekler anlıyor? Kitap 2012'de yazılmış. Feyyaz Yiğit şimdi olsa bu kısmı yazmazdı diye düşünüyor ve umuyorum.

Yazarın okuduğum beşinci kitabı ve esasen Mine Söğüt okumayı hep çok sevmişimdir. Ama bu kitabı bir türlü yakalayamadım. Bir karmaşanın içinde boğulmuş gibiyim. Anlaşılmaz bir sanat filmini izlemek gibi. Yazar için belli ki anlaşılır bulunarak yazılmış bu cümleler, bana yalnızca havaya atılmış ve düştükleri yerde bırakılacak kitaplaştırılmış gibi geldi. Anlaşılmayı zorlaştıran kitabın dili değil. Kendimi bu anlamda yazara alışmış sayıyorum. Zor olan sabit bir olay örgüsünün olmayışı ve bu büyük karmaşa. Dün başladığım bu kitabı şimdi bitirdim ve ne anlatılıyor sorusunun cevabı bende yok.

Nermin Yıldırım’ın kalemini, yormamasını, okurken akışta gibi hissetmeyi çok özlemişim. Olayları neredeyse tüm karakterlerin bakış açısıyla okuyabilmek oldukça keyifliydi. Ama sanırım özellikle Nermin Yıldırım’ı okurken kahraman bakış açısıyla yazmasını çok çok daha fazla seviyorum. Bu, beni hikayeye daha fazla çekiyor. Yazarın okuduğum 3. romanı ve diğer kitaplarının önüne geçemedi benim için ama okunmaya değer olduğu şüphesiz.

Bu kitabı roman olarak nitelendirmek yanlış geliyor bana. Daha çok bir düşünce beyanı ve maalesef ki fazla tekrara düşülerek sunulmuş. Çok fazla şey havada kalmış. Neden, niçin sorularına cevap veren bir olay örgüsü istiyorsanız bu kitapta aradığınızı bulamayabilirsiniz.