İlk öykü biraz yordu açıkçası. Dostoyevski'nin tavrı bu, merhametli, naif ... Yine de yordu. "Soytarı" isimli ikinci öykü daha sade bir merhametti.

Çok akıcı ve çok hızlı. Bu hız beni rahatsız etti. İskender Pala'nın işlemeli anlatımıyla karşılaşmayı bekliyorsanız şaşıracaksınız.

Önsöz insanın hevesini kırıyor.

Denemede ele alınan sanatçılar ve eserlere hakim olmak önemli. Batur cephesindeyse her şey öyle samimi.

fantasmagorie!