Fransız edebiyatında romantizm akımının babası Chateaubriand'dan, İslam dini ile ilgili bazı bilgileri karıştırması dışında - ki İslamı yakından tanımayan birisi için bu gayet normaldir - çok güzel ve romantik bir öykü.

Bir taraftan vekili zayıf, aciz, bir adama söz geçiremeyen biri olarak görüp, 'ben olsam kolundan tutup kapı dışarı ederim' desem de, diğer taraftan da biraz derinlerime baktığımda böyle zavallı birine ben de güç uygulayamam diye yatışıyordum her defasında. Ve sonunda biraz acıma duygusu, biraz sinir nöbetleri eşliğinde bitti öykü. Peki adamın böyle olmasının sebebi ne? Sebep sonda çok net olmamakla beraber veriliyor gibi sanki - soğuma.