Sıradan bir mafya romanı değil. Dostluğun, kardeşliğin, ailenin önemini gösteren, gerçekten çok güzel bir anlatıma sahip bir Puzo başyapıtı. Yazarla anlaşmadığım tek nokta şu ki: bence büyük insanlar gerçekten büyük olarak doğarlar. Yaşadıkları, yalnızca onların içindeki cevheri ortaya çıkarmayı hızlandırır. Beğenmediğim tek şey Babadan farklı olarak Michael'ın sık sık yalan söylemesi oldu. Yalan söylememek için söz oyunu yapmak Baba'nın büyük erdemlerinden biriydi.

Hayallerinin ve tutkularının kurbanı olmuş karı koca. Kitabın başlarındaki bazı kısımlardan Milan Kundera'nın "Yavaşlık"ı gibi tutku ve şehvet dolu bir eser olucağını sandım fakat yazar mecrayı aniden değişti. Operalardan bahseden bazı kısımlar terminlerle dolu olduğu için müzikle uğraşanlar dışındaki benim gibilerine sıkıcı ve çok detaylı gelebilir, ama Balzac her halükarda düşüncelerini güzel aktarmış

"Ölü ozanlar derneği" - benim için mücadelenin yeni adı. Sıradan lise hayatına sahip ama içlerinde gizliden gizliye bir çılgınlık yatan bir grup gencin ve onlardan daha da çılgın yeni edebiyat hocaları John Keatingin hikayesi. Öğrencilerini yaşadıkları sıkıcı öğretim hayatından kurtarmak için Keating onlara "Carpe Diem"(anı yaşa) felsefesinin kapılarını açar. Anı yaşayın, kendi hayatınıza kendiniz yön verin, başkalarının koyduğu normlar sizi özgür düşüncelerinizden saptırmasın. "Bir gün hepimiz kurtlara yem olacağız. O ana kadar hayatdan alabildiğiniz kadar haz almaya çalışın" der bay Keating. Bence de insan öldüğünde yaptığı ve yapmadığı hiç bir şey için pişman olmayacak şekilde yaşamalı. Fakat eser maalesef başladığı gibi pozitif bitmiyor. Meşhur bir klişede de söylendiği gibi "Yapılan hiçbir iyilik cezasız kalmaz"