polisiye, mizah gibi sınıflamaların dışına çıkabilecek aynı zamanda hepsini kapsayabilecek, son sayfadaki mektupla dram bile sayılabilecek türden bir kitap. Özellikle “böyle uyurdu Zerdüşt” kısmını altını çize çize okudum… Corpus Collasumda bir geçmişyiyenle yapılan psikanalist düello ! Bu noktada yazarın psikoloji bölümü mezunu olduğunu belirtmekte yarar var. Yine o bölümde çölde çay içme kısmı var ki “Burak Aksak Leyla ile Mecnun’un çöl sahnelerini buradan mı esinlenmiş?” dedim. Anne ve babasıyla ilgili düşünceleri, toplumsal tespitleri insanı gülümsetiyor ve “işte halimiz” dedirtiyor. Kitabın sonu ise gerçekten çok çabuk bitti. Hani az daha uzasaydı, olay kurgusu öyle olmasaydı dedirtti. Belki de kitabın bitmesini istemediğimden böyle düşündüm.

Bu kitapta, Bilal'in yokluğunda Rabia’nın yaşadığı ve atlattığı sıkıntıları öğreniriz. Bu sırada zenci ailenin beyaz çocuğu Yusuf Bilal, geçmişini araştırmak üzere Türkiye’ye gelir. Üniversitede Osmanlı Tarihi ve Araştırmaları bölümünde okuyan ve Türkçe öğrenen Yusuf Bilal’in yolu tam olarak ihtiyacı olan, aradığı sorulara cevap verebilecek bir aileyle kesişir. Sadakat konusunda Bilal’e kızsam da yapacağı fazla bir şey olmadığını biliyorum… Rabia’nın mektubuna gelince, o mektup bile çok güzel bir yol gösterici aslında…

okuduğumda sanırım lisedeydim, en az 8 yıl olmuş yani… Etkisinden uzun süre çıkamadım ve senelerce Rabia’nın hikayesini bekledim. Hikayenin konusu şöyle, Zenci bir ailede doğan beyaz bebek tüm aileyi şaşkınlığa uğratır.Bunun sebebi üç kuşak öncesine, Osmanlı dönemine dayanır.