Oğullar ve Rencide Ruhlar (Alper Kamu, #1)

'insan yüreği bir sarkaç gibidir işte böyle. İstediği noktaya ulaştığı anda tüm hızıyla tam tersi tarafa kaymaya başlar.'

Hiciv, kara mizah ve polisiye bir Türk'ün elinde birleşince işte ortaya böyle güzel ve okunmadan ölünmemesi gereken bir kitap çıkıyor.

"Bunu neyle besliyorsunuz?"

Türk romanına geri dönmemi sağlayan bir kitap olduğunu söyleyebilirim Oğullar'ın. Teşekkürler Alper Canıgüz, bu başyapıt için. Kimilerince cüce sanılan Alper Kamu'nun yeni maceralarını da bekliyorum.

İlginç bir karakter, mizahi bir üslup ve -Alper Canıgüz'ün psikoloji temelinden olacak- yerinde psikolojik tahlillerle bezenmiş, rahat okunan, hoş bir kitap. Her ne kadar bu tarza çok sıcak bakmasam da sıkılmadan bitirebildim kitabı. Biraz zorlama kurgusu ve zaman zaman anlatım bozukluklarına rastlanılan cümleleri dışında çok eksiği yok. Ama benim gibi polisiyelere özgü zorlama kurgular sizi çok sıkıyorsa veya kelimeler, cümleler okuma zevkinizin en önemli öğesiyse bu kitabı almadan önce bir daha düşünün derim. Zira bu eserden çok önce okumuş olmanız gereken yüzlerce kitap vardır.

Behzat Ç.'de Şule'nin elinde gördüğümün ertesi günü alıp okumalıymışım bu başyapıtı. Çok geç kalmışım, çok. Nasıl yazılır böyle bir kitap, hayretle bezeli muzır bir sevinç içerisindeyim şu an. Su gibi akıp giden romanı şaha kaldıran "Böyle Uyurdu Zerdüşt" bölümünün (başlangıcından bitimine) yarattığı, bünyemi serotonine boğan ve bende kısa süreli bir akıl tutulması yaşatan o muazzam geçişi, en son Ratatat'ın Wildcat'ini dinlerken 1:56'ncı saniyeden itibaren yaşamıştım. Şarkıyı dinlemediyseniz dinleyin ama kitabı mutlaka okuyun. Ölmeden okuyun. :)

...

"Böyle Uyurdu Zerdüşt" bölümünün gereksiz olduğunu söyleyenler oldu. Diyorum ki ben, bu kitap o bölüm için yazıldı." Alper Canıgüz

polisiye, mizah gibi sınıflamaların dışına çıkabilecek aynı zamanda hepsini kapsayabilecek, son sayfadaki mektupla dram bile sayılabilecek türden bir kitap. Özellikle “böyle uyurdu Zerdüşt” kısmını altını çize çize okudum… Corpus Collasumda bir geçmişyiyenle yapılan psikanalist düello ! Bu noktada yazarın psikoloji bölümü mezunu olduğunu belirtmekte yarar var. Yine o bölümde çölde çay içme kısmı var ki “Burak Aksak Leyla ile Mecnun’un çöl sahnelerini buradan mı esinlenmiş?” dedim.

Anne ve babasıyla ilgili düşünceleri, toplumsal tespitleri insanı gülümsetiyor ve “işte halimiz” dedirtiyor.

Kitabın sonu ise gerçekten çok çabuk bitti. Hani az daha uzasaydı, olay kurgusu öyle olmasaydı dedirtti. Belki de kitabın bitmesini istemediğimden böyle düşündüm.

Roman konusuyla,karakteriyle,her şeyiyle çok eğlenceli.Özellikle Böyle Uyurdu Zerdüşt bölümü çok iyi kurgulanmış,3-4 günde bitirilebilecek,hızlı okunabilen bir kitap.

hikaye özgün ve yaratıcıydı. giriş yavaş ve yavandı,olayın gelişme bölümü ve temposu bir hayli iyiydi.ama sonuç bölümünde yazarın "güzelim hikayeyi berbat eyleyen tutumları" üzücüydü. misal, sonlara doğru hayali karakter öztürk bölümü, " hem klişeydi hem de anlamsızdı", bu da yazarın; "gayet güzel sıçışlara geldiğinin" en bariz örneğiydi.çünkü bu bölümün ne hikayeyle bir alakası vardı ne de başka bir şeyle."tam bir saçmalama" evresiydi.

finale gelirsek, daha iyi düşünülmüş ve hikayenin daha özel bir "skolastik düşünce ufkuyla" bağlanabileceğini düşünüyordum. ama olmadı,finalde yetersiz ve koftidendi.

olay çözüldü. ve hikaye bitti. genel itibarıyla ,"murat menteş"in kült ve absürd hikaye tarzına benziyor. ama yazar için gerçek olan tek bir şey var;o da "murat menteş" ten bir kaç sıklet altında olduğudur.


klasik agatha chiristi, karakterler çözümlemesi :

[ "alper kamu"] 5 yaşında ,üstün bir zeka sahibi
["alev abla"] ismi üzerinde seksi bir şeye benziyor ,alper kamu'nun içten içe abayı yaktığı kız ,20 yaşında daha körpeceik,işletme okuyor,"artık neyi işletecekse".
["hakan"]; alper kamunun biraz mankafa olan yakın arkadaşı,keratayı,alper çok seviyor ama henüz nedeni kendi bile bilmiyor.
["gazanfer;"] alper kamun baş düşmanı,piskopatın tillahi.
["erkin ve koray"], cinayet şüphelileri ,rockçı gençler.
["yeşim"],ne idüğü belirsiz kız,kimi sevdiğini bir türlü karar veremeyen ,doğuştan emmesil tiplerden
["deli ertan"]; cinayet zanlısı,hicabı abinin evinde yakalanıyor, alper kamu, onun gerçek katil olmadığını düşünüyor.
["hicabi abi"],eski polis teşklilatından,bu yüzden birçok düşmanı olması muhtemel,boynuna aldığı bıçak darbesiyle, ölü bulunuyor, neden öldürüldüğü henüz bilnmiyor,tam bir muamma.
["metin bilgin"] savcı,kendini çok güçlü ve yenilmez zannediyor.cinayeti,alperin babasının üzerine yıkmaya kararlı.
["ruhan bey" ]eskiden güzel sanatlar okumuş,bodrumunda heykelleri var.hicabi bey üniversite yıllarında ruhan beyi attırmış.bu yüzden ruhan bey,mahalleyi terk etmiş.sonra bir baltaya sap olamayınca geri dönmek zorunda kalmış.
[bakkal yakup] her şeyi bildiğini düşünüyor.tam bir dedikoducu tip,olay onun anlattıklarıyla değişik bir hal alıyor.
[şemi abi]hicabı abinin büyük oğlu.
[remi abi]hicabı abinin ünivertside okuyan oğlu.

Alper Kamu kitabın henüz ilk sayfasında “beş yaş insanın en olgun çağıdır; sonra çürüme başlar” diye girer cümleye ve yine ilk sayfada şöyle devam eder “zaman acımasızdı ve ben hızla yaşlanıyordum.” Beş yaşındaki birine göre büyük laflar olduğunu düşünebilirsiniz ama daha bunlar ne ki. Kitabın sonuna kadar Alper’in türlü haylazlıklarına, insanlar üzerindeki psikolojik analizlerine, kazanma hırsına ve kendi adaletini sağlamaya yönelik önüne geçemediği isteklerine tanıklık ediyorsunuz. Alper klasik müzik dinleyen, Nietzsche, Dostoyevski, Marx gibi nice yazarların kitaplarını hatmetmiş, her lafa verecek cevabı olan fakat konuşmadan önce her hareketini hassas terazi kullanan kuyumcu özeniyle tartan, her hamlesi, her tespitiyle hayatın sırrına erdiğini düşündüren dış görünüş itibariyle akranlarından hiçbir farkı olmayan bir çocuk...

Devamı için:
http://techo35.tumblr.com/post/51620184965/kitap-ogullar-ve-rencide-ruhlar-alper-can-guz

Polisiye, fantastik ve mizahi edebiyatın muhteşem uyumunu sunar bize Alper CANIGÜZ. Kitapta yer alan tespitler, yazarın psikoloji okuduğunu yoğun biçimde hissettiriyor. 5 yaşındaki bir çocuğun ağzından hayatı bu denli aktarabilmek, olayları zekice kurgulamak, üstüne keyifle okunmak bence takdiri hak ediyor. Neden 5 yaşında bir karakter seçilmiş diye düşünüyorsanız pedagogların “5 yaş çocuğu sanki tüm gelişiminin son safhasında gibidir. Hatta bazen onun büyüyüp de küçüldüğü düşünülür.” şeklinde açıklamasını belirtip olaya imgesel olarak bakmanızı tavsiye edeceğim. Bu arada kitapla uyumsuz olduğunu düşünüp de “Böyle Uyurdu Zerdüşt” bölümünü heba etmeyin bence.

“Kendilerini hep dışarıda bıraktıklarıyla tanımlayan insanlar böyledir. Bir tür uyuşturucu, alttan alta hep var olan sessizliği işitmelerini önleyen bir tür gürültüdür kahkaha onlar için. Gülmek, hayatla yüzleşmekten korur onları.”

“Kendinizle yüzleşmekten kaçıp aşağılık arzularınıza budala erkekleri alet ediyorsunuz. İstediğiniz olunca pişmanlık, olmayınca da histeri krizleri geçiyorsunuz.”

“İnsan yüreği bir sarkaç gibidir işte böyle. İstediği noktaya ulaştığı anda tüm hızıyla tam tersi taraf a kaymaya başlar.”

“Hiçbir şey, hiçbir zaman daha iyiye gitmezdi. Sadece insan için daha rafine sarhoşluk yöntemleri geliştirmek mümkün olabilirdi.”