Bu kitabı okurken şu meşhur sorunun cevabını yeniden düşünmeniz gerekecek... "Issız bir adaya düşecek olsaydın yanına alacağın üç şey ne olurdu?" İnanın bana bu soruyu sürekli kendime sorup en doğru tercihleri yapmayı denedim. Kitabı okuma konusundaki kararsızlar içinse: karakterlerin arasındaki yaş farkı yüzünden fikrinizi değiştirmemenizi öneririm. Okuyunca anlayacağınız ve kabul edebileceğiz şeyler aslında. Her şey hemen olmuyor. Ada öncesi... ada sonrası... kafanızdaki tüm sorunları silip doğru bir karar olduğuna ikna olacaksınız. Immm... on üç yaş çok da fazla değil bence... Aslında yedi verecektim ama kitabın kapağı kapandığında sekiz vermeye karar verdim çünkü gerçekten çok güzel bir kitap. Ön yargıyla yaklaşılmayı hak etmiyor...

Kitap bir harikaydı doğrusu. Bayıldım resmen. Bolca gülüp eğleneceğiniz bir kitap. Alın okuyun pişman olmayacaksınız :D

Henry, Henry, Henry... Söylemekten asla sıkılmayacağım isim... Hades diyip geçmeyin, her şeye rağmen kendisine bittiğim gerçeğini değiştirmiyor bu :D Nedendir bilinmez ama bu kitabı bir ayrı sevdim ben. Tüm beklediğim şeyler burada olmuştu sanki. Tam anlamıyla tatmin etti beni bu kitap. Ve Henry... gerçekten kelimeler yetersiz kalıyor, ona karşı duyduğum sevgi tavan yaptı Tanrıçanın Mirası'nı okurken. Bir daha aşık oldum ona :D Kitap kesinlikle harikaydı, elimden bırakamadım. Yani alın ve okuyun :)

John'dan beklenildiği gibi düşündürücü ve etkileyici kelimelerle yazılmış bir şaheserdi. Akıcıydı, komikti... Herkesin kendinden bir parça bulabileceği şekildeydi. Beni eğlendirdi ve mutlu etti. Onun dışında: -SPOILER- Kitabı okurken arkadaşıma, "Yine birilerinin ölmesinden korkuyorum." -Aynı Yıldızın Altında'yı okuyanlar bilir- diyerek şaka yapmıştım. Yani...gerçekten, ŞAKA. Bunu gerçekten beklemiyordum. Okurken inanamadım bile. Bununda bir eşek şakası olduğunu düşündüm ara sıra. Kağıttan Kentler'i okumadım ve korkuyorum. Ya onda da birileri ölüyorsa?