Şunu söylemeliyim ki Tezer Özlü okumak beni gerçekten yordu. Kendi dertlerime ve çevremdeki insanların sorunlarına dalmışken bu kitabı okumak aslında bana iyi geldi. Ne kadar çok sorunum, sorunlamız olsa bile yaşamayı sevdiğimi, tüm bunlara rağmen aklımdan bir kez bile intihar fikrinin geçmediğini anladım. Bu biraz acımasızcaydı aslında: Yaşamdan zevk almayan birine bakarak yaşamdan zevk aldığını görmek. Bir yandan da keşke Tezer'in yanında da birileri olsaydı dedim. Birileri gösterseydi ona yaşarken insanlardan umudunu kesmen gerektiğini, kendini başka şeylerle oyalaman gerektiğini, en önemlisi her şeye rağmen kendini kandırman gerektiğini.

Kitaba dair tek iyi şey Tekin Gönenç şiirleriydi galiba.

"Benimse yüreğim Koltuk altına sıkıştırılmış, Yenik bir tavla maçı ertesiydi."